火曜日: Tuesday of Disorder ①

+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+...+..+..+..+.

①

火曜日

Tuesday of Disorder

[Let’s survive]

อาคารรัฐสภา 06.39 AM

“สวัสดีครับ คุณมาโคโตะ”

“อืม” ซาโกะ มาโคโตะรับคำในลำคอ เห็นคุเสะ ฮิบิกิเดินเข้ามาด้วยสีหน้าสดชื่นแล้วอดทักถามไม่ได้ “เมื่อคืนหลับสบายไหม” แม้จะมีเวลานอนแค่ห้าถึงสี่ชั่วโมง แต่ในทุกๆ เช้า ฮิบิกิก็สามารถส่งยิ้มสดชื่นให้กับมาโคโตะได้อย่างไม่มีปัญหา

“ครับ”

ตั้งแต่เข้ามาทำงานใน JP’s ฮิบิกิมีห้องพักส่วนตัว เป็นห้องเดี่ยว กว้างกว่าห้องที่เขาเคยพักอยู่กับไดจิในช่วงที่เกิดการต่อสู้กับโพลาลิส ทั้งโทนสีและบรรยากาศของห้องก็เป็นสีขาวปลอดโปร่ง ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย ไม่หดหู่ เมื่อเทียบกับห้องเก่าที่มีสภาพและบรรยากาศชวนหม่นหมอง ไม่ต่างจากห้องขัง

มาโคโตะมองวงหน้าอ่อนเยาว์ของฮิบิกิ แล้วเผลอนึกถึงตนเองในช่วงม.ปลาย

มาโคโตะ เป็นนักกีฬาว่ายน้ำ ตอนนั้นเธอจดจ่ออยู่กับการเป็นนักกีฬาและการแข่งขันเพื่อเป็นตัวแทนระดับเขตเท่านั้น แต่หลังจากประสบอุบัติเหตุ ความฝันของเธอพังทลาย ท้ายที่สุด เธอเลือกที่จะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยตามคำแนะนำของผู้เป็นญาติ กระทั่งถูกรัฐบาลเรียกตัวให้มาเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่พิเศษของ JP’s

ไม่ว่าจะเป็นใคร ต่างล้วนถูก JP’s เชิญตัวมาทั้งนั้น

แต่คุเสะ ฮิบิกิ--------- เด็กคนนี้กลับเลือกที่จะมาที่นี่ด้วยความตั้งใจ ไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียวที่จะตอบตกลง ทั้งยังเป็นคนทุ่มทั้งกำลังและเวลาให้กับ JP’s -------- สถานที่ที่มีแต่เรื่องอันตรายมากกว่าใครๆ------------------------------------

ซาโกะ มาโคโตะนึกย้อนไป

หนึ่งปีก่อน เป็นช่วงที่ทุกๆ ปี JP’s จะเริ่มทำการสำรวจประชากรเพื่อค้นหาผู้มีคุณสมบัติในการอัญเชิญปีศาจ และหนึ่งในกลุ่มคนธรรมดาที่จู่ๆ ก็โดดเด่นขึ้นใน คือ คุเสะ ฮิบิกิ

หากเทียบกับผลของปีก่อนหน้านั้น เด็กหนุ่มยังเป็นคนธรรมดาที่มีค่าตัวแปรสัมประสิทธิ์ในการอัญเชิญไม่สูงเท่าไหร่

ดังนั้น ทันทีที่คุเสะ ฮิบิกิเรียนจบ ทาง JP’s ก็ได้ทำการติดต่อส่วนตัวไปหา และเรียกมารายงานตัวเพื่อชี้แจ้งถึงรายละเอียดปลีกย่อยในส่วนต่างๆ ของ JP’s  

ขณะที่กำลังเล่าเรื่องถึงรายละเอียดต่างๆ ทั้งเรื่องขององค์กรลับที่ทางรัฐบาลจัดขึ้น ปีศาจอัญเชิญ การคงอยู่ของเขตแดนป้องกันพลังวิญญาณ รวมถึงเรื่องราวเหนือธรรมชาติที่อาจทำให้ใครหลายๆ คนหัวเราะ สวนกลับมาว่า ‘นี่คุณเล่าอะไรให้ผมฟัง’

แต่ คุเสะ ฮิบิกิ ------------- เขาเป็นคนแรกและคนเดียวที่นั่งรับฟังทุกอย่างด้วยความสงบ แตกต่างจากคนคนอื่นๆ ที่พอเล่าไปเรื่อยๆ ก็มักชักสีหน้าตื่นตระหนก ระส่ำระส่ายเพราะความกังวล ดวงตาไม่ได้ทอดมองไปที่ไหนฉายความสงบนิ่งดุจผืนน้ำไร้ระรอก ที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกหวั่นเกรงไม่ได้ยามหวนนึกถึง

‘ผมจะทำงานที่นี่’

มาโคโตะไม่รู้หรอกว่าอะไรทำให้เด็กหนุ่มที่มีพรสวรรค์ในเรื่องการเรียน มีสิทธิ์สอบเข้ามหาวิทยาลัยโด่งดังหลายแห่งเลือกจะละทิ้งโลกอันแสนสงบสุข และเข้ามาทำงานที่ JP's แทน

จะให้กล่าวว่าเป็นเรื่องของความขัดสนก็เกรงว่าจะไม่ถูกต้อง เพราะในวันที่เซ็นสัญญาทำงานร่วมกับ JP’s เด็กหนุ่มไม่แม้แต่จะปรายตามองตัวเลขในกระดาษเสียด้วยซ้ำ

ดังนั้น พอเห็นใครสักคนมีความมุ่งมั่นให้กับ JP’s มากมายขนาดนี้ มันเลยทำให้ทีแรก มาโคโตะอดระแวงในตัวของฮิบิกิไม่ได้ มาโคโตะเลยนำเรื่องนี้ไปแจ้งให้กับคนเป็นผบ. พร้อมตั้งข้อสงสัยว่าบางที คุเสะ ฮิบิกิ อาจเป็นกบฏแฝงตัวเข้ามา

แต่ยามาโตะกลับหัวเราะเยาะเบาๆ และพูดกับหญิงสาวว่า

‘ดื้อด้านซะขนาดนั้น เจ้าพวกฝั่งกบฏพวกนั้นไม่มีปัญญาคุมเขาอยู่หรอก’

คำพูดนี้ พาให้มาโคโตะคลายความข้องใจในตัว คุเสะ ฮิบิกิ ไปได้หลายส่วน ขณะเดียวกันก็พาให้เธอรู้สึกสงสัยความสัมพันธ์ของผบ. และตัว คุเสะ ฮิบิกิ

เหมือนกับ--------------- เคยรู้จักกันมาก่อน------------------?

แต่มันจะเป็นไปได้ไง มาโคโตะทำงานร่วมกับยามาโตะมาสามปี เธอไม่เคยเห็นหัวหน้าหยุดงานเลยสักวัน ฮิบิกิเองก็เคยบอกกับเธอแล้วว่าตนเพิ่งพบกับยามาโตะครั้งแรกเมื่อหนึ่งปีก่อน--------------

แต่-------------- ทำไมบางครั้ง เธอเอง----- ก็รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าทั้งผบ. คุเสะ ฮิบิกิ แล้วก็ตัวเธอเคยพบกันมาก่อน-------------------------------------------------?

“บางครั้งเธอจะกลับไปพักที่บ้านเธอบ้างก็ได้นะ”

“ครับ----?”

“เธอไม่คิดจะกลับบ้านหน่อยหรือ” มาโคโตะถามอย่างเป็นห่วง

แม้จะได้ชื่อว่าเป็นมือขวาให้กับ โฮซึอิน ยามาโตะ เลยทำให้ต้องแบกรับภาระยุ่งยากหลายๆ อย่างมากกว่าคนอื่น แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่มีเวลากลับไปผักผ่อน หรือกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ที่บ้านนานๆ ครั้ง

ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา มาโคโตะเฝ้าจับตาดู คุเสะ ฮิบิกิ มาตลอด และมั่นใจว่าเด็กหนุ่มแทบจะไม่ได้กลับบ้านของตนเลยสักครั้ง แม้แต่ในงานเทศกาลหรือวันหยุด ฮิบิกิเลือกจะนอนค้างอยู่ที่ JP’s แทนที่จะกลับบ้าน ไม่ก็แบ่งเวลาว่างส่วนใหญ่ไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ มากกว่าการอยู่กับครอบครัว

ดวงตาสีฟ้าหลุบลง “-------ก็ใช่ว่าไม่เคยหรอกครับ”   

ทุกวันนี้ ฮิบิกิเลือกที่จะอยู่ห้องพักที่ JP’s แทนที่จะกลับบ้าน-------------

บ้านที่เขาไม่อยากจะกลับไปสักเท่าไหร่------------------------------------

“พ่อแม่เธอเขาจะไม่เป็นห่วงเอาหรือ” ถามอย่างให้ย้ำคิด ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับมากลับทำให้หญิงสาวไปไม่เป็น

“ไม่รู้สิครับ”

คำตอบนั้น------- ไม่น่าจะใช่คำตอบที่หลุดออกจากปากของ คุเสะ ฮิบิกิ เลย

ครั้นมองที่ใบหน้าอ่อนเยาว์นั่นอีกครั้ง มาโคโตะรู้ได้เลยว่าตนก้าวพลาดเสียแล้ว

รอยยิ้มกระจ่างบนใบหน้า------- กับดวงตาที่เหมือนกับ ‘ไม่อยากคาดหวัง’---------- คือสิ่งที่เธอไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าจะได้เห็นมันจาก คุเสะ ฮิบิกิ

คนเราต่างประสบเรื่องราวในชีวิตแตกต่างกันออกไป บางคนเจอปัญหาเล็ก แต่ทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ บางคนเจอปัญหาใหญ่แต่สามารถจัดการรับมือกับมันได้ แต่เพราะมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตสังคม ในบางครั้งก็จำเป็นต้องได้รับแรงสนับสนุนจากคนรอบข้างโดยเฉพาะจากครอบครัว เหมือนกับในครั้งที่มาโคโตะประสบอุบัติเหตุ ร่างกายที่บาดเจ็บครั้งนั้นเปรียบเสมือนสิ่งที่คอยตอกย้ำว่าเธอได้สูญเสียความฝันของตนไปแล้ว และคนที่คอยประคองไม่ให้เธอทำตัวไร้จิตวิญญาณก็คือบรรดาญาติคนอื่นๆ ที่มักมาเยี่ยมเยียน เอ่ยปลอบโยนเธอด้วยความห่วงใย

แต่คำตอบที่เฉยชาของ คุเสะ ฮิบิกิ พาให้คนฟังอย่างมาโคโตะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่หญิงสาวก็ไม่สิทธิจะเอ่ยตักเตือนหรือเข้าไปก้าวก่าย เพราะนั่นจะหมายความว่าเธอกำลังล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของ คุเสะ ฮิบิกิ

ท่ามกลางสถานการณ์ที่คุกรุ่นด้วยความอึดอัด ฮิบิกิเป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อน

“แล้วยามาโตะละครับ” การเปลี่ยนเรื่องกะทันหันไม่ทำให้คนอย่าง ซาโกะ มาโคโตะ ตอบสนองอย่างเชื่องช้า

“ผบ.เข้าห้องประชุมไปแล้ว”

ตามกำหนดการ การประชุมเริ่มช่วงเก้าโมงเช้า แต่มารยาทการรับประทานอาหารร่วมกันก่อนของคนในรัฐสภาสูงคือสิ่งที่ โฮซึอิน ยามาโตะ หลีกเลี่ยงไม่ได้

มาโคโตะรู้ว่าผบ.ของเธอไม่ชอบหน้าพวกสมาชิกในรัฐสภาสักเท่าไหร่ แต่ถึงจะรู้ เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเฝ้ารอการกลับมาของเด็กหนุ่มอยู่ด้านนอกเงียบๆ

“แล้วเธอล่ะ มาที่นี่ทำไม”

“ผมมาคุยกับยามาโตะน่ะครับ” ฮิบิกิโคลงหัว “ผมมีเรื่องจะคุยกับเขานิดหน่อย”

“งั้นเหรอ------ ถ้างั้นคงต้องรอนานหน่อยนะ”

ฮิบิกิคลี่ยิ้มบางให้กับหญิงสาว “สบายมากครับ”

เวลาหมุนผ่านไปเชื่องช้า จากสิบนาทีเป็นหนึ่งชั่วโมง หากคนสองคนก็ยังคงยืนอยู่หน้าประตูเพื่อเฝ้ารอใครอีกคนในห้องนั้น

ฮิบิกิที่กำลังยืนพิงกำแพงข้างประตูห้องประชุมกดโทรศัพท์ ไล่หาข้อมูลของคนในสภาระดับสูงทั้งสิบสองคนอย่างละเอียด โดยไม่ลืมที่จะอ่านข่าวสารทั่วไปที่มักมีคำกล่าวยกย่องสรรเสริญคุณงามความดีของคนในรัฐสภา สลับกับข่าววงใน----------- ที่มีแต่เรื่องไม่ค่อยน่าอภิรมย์สักเท่าไหร่-------------------------------

มือกำโทรศัพท์แน่น ขุ่นเคืองในตนเองที่ในตอนนี้ ตนไม่มีอำนาจพอจะยื่นมือเข้าไปช่วยเจ้าของดวงตาแสนเย็นชาคนนั้นได้

เพราะต้องเจอกับคนแบบนี้มาตลอด ยามาโตะเลยบอกว่าคนที่มีความสามารถเท่านั้นถึงจะเป็นผู้นำสินะ

ถูกหล่อหลอมให้กลายมาเป็นคนที่ต้องแบกรับทุกอย่างเพียงลำพัง ท่ามกลางผู้คนที่มีแต่ความเห็นแก่ตัว ถ้าเป็นเขา เขาคงคลั่งตายไปแล้ว 

นิ้วกดปุ่ม สายตาไล่เรียงไปตามแต่ล่ะตัวอักษร ก่อนสังเกตเห็นถึงความผิดปกติบางอย่างในข้อมูลของแต่ละคน

นี่มัน------------

ตาสีฟ้าทอแสงวาววับกับความผิดปกติ ฮิบิกิเพ่งสมาธิ จดจ่อกับข้อมูลเบื้องหน้า ด้วยสมาธิที่ถูกรวมไว้ในจุดจุดเดียว ทำให้ฮิบิกิลืมไปว่ามาโคโตะยังยืนอยู่ข้างๆ

มาโคโตะที่เห็นฮิบิกิทำหน้าจริงจังเรียกอย่างสงสัย “คุเสะ ฮิ-----------------------------”

ตี๊ด----------------------! ตี๊ด-------------! โทรศัพท์ในมือถือของมาโคโตะเปล่งเสียงร้องขึ้นมาก่อน หญิงสาวมองรายชื่อคนที่ติดต่อมาหาเธอ ก่อนเลิกคิ้ว ขยับออกห่างฮิบิกิเล็กน้อย และกดรับสาย

“ค่ะ ดิฉัน ซาโกะ มาโคโตะ”

คุยสายได้ราวสองนาทีเศษ มาโคโตะก็กดตัดสาย และหันมาบอกกับฮิบิกิ “เธอไปทำงานก่อนก็ได้นะ กว่าหัวหน้าจะออกมาก็คงอีกราวๆ สองชั่วโมง ฉันต้องไปคุมห้องบัญชาการแทนท่านผบ.ก่อน ถ้ามีอะไรติดต่อหาฉันได้ตลอด”

ฮิบิกิยิ้มขอบคุณ “ครับ” ทว่าก่อนที่มาโคโตะจะเดินออกไป ฮิบิกิรีบเอ่ยรั้งไว้

“คุณมาโคโตะ”

“มีอะไรหรือ”

“จะเป็นอะไรไหมครับถ้าผมจะขอให้คุณมาโคโตะช่วยส่งหน่วยพิกัดที่ช่วงนี้มีการถูกรุกรานให้หน่อยได้ไหมครับ วันนี้ผมจะออกไปหาข้อมูลสักหน่อย”

“ได้ ฉันจะส่งผ่านทางข้อความไปให้” มาโคโตะเตือน “เธอเองก็ระวังตัวด้วยนะ” แม้จะเคยเห็นความสามารถของ คุเสะ ฮิบิกิ ประจักษ์ตามาแล้ว เธอก็ยังอดกังวลไม่ได้ เพราะนี่ถือเป็นภารกิจสืบข่าวครั้งแรกของฮิบิกิ แถมยังทำเพียงคนเดียวอีกต่างหาก

“ครับ------------- และถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะขอประวัติของคนในสภาระดับสูงด้วยได้ไหมครับ”

มาโคโตะมองฮิบิกิด้วยสายตาจ้องจับผิด “เธอคิดจะทำอะไร”

“นี่ก็เพื่อความปลอดภัยของคนพวกนั้นนะครับ” ฮิบิกิบอกเสียงหนักแน่น ยื่นโทรศัพท์มือถือของตนที่โชว์ข้อมูลซึ่งฮิบิกิเอามาเรียบเรียงอย่างรายละเอียดไปทางมาโคโตะ

“เพราะดูเหมือนว่ายามาโตะจะเริ่มลงมือทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ"

.+..+..+..+..+..+..+..+..+.

เวลาสิบโมงครึ่ง การประชุมสิ้นสุดลง บุคคลในสภาระดับสูงทั้งสิบสองคนเดินออกจากห้องไปก่อนตบท้ายด้วย โฮซึอิน ยามาโตะ ผู้อาวุโสน้อยที่สุดเดินออกจากห้องประชุมเป็นคนสุดท้าย

วงหน้าหล่อเหลาปราศจากอารมณ์ กระแสอำนาจที่ข่มให้ใครทุกคนต้องหวาดกลัว แสงทอคมปราบในดวงตาบ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้เขามีเป้าหมายมั่นคงอยู่ในใจแล้ว

ใครก็ตามที่คิดจะขัดขวางแผนของเขา-------- ก็คือศัตรู-----------------------

เท้ายาวสาวออกจากประตูห้องประชุม ก่อนชะงักเมื่อหางตาสะดุดอยู่กับเสื้อคลุมฮู้ดหูกระต่ายสีดำแสนคุ้นตา และตอนนี้ ใครคนนั้นที่ว่าก็กำลังจดจ้องหน้าโทรศัพท์สีฟ้าสั่งทำพิเศษในเครือของ JP’s

ใครคนนั้นทักถาม “นายดูอารมณ์ไม่ดีนะ ยามาโตะ”

คิ้วซ้ายเลิกสูง “นายบอกกับฉันเมื่อคืนว่าจะไปหาข้อมูลไม่ใช่หรือ ฮิบิกิ”

“----------เมื่อคืนฉันบอกแล้วว่า 'เจอกันตอนเช้า' ต่างหาก" แม้จะไม่แสดงออกมาโดยตรง แต่เมื่อสบลึกเข้าไปในดวงตาสีอเมทิส ฮิบิกิสามารถมองเห็นได้ถึงเค้าลางของพายุบางๆ -----------

"การประชุมเป็นไงบ้าง”  

ยาโมโตะพูดอย่างเย็นชา "เข้าเรื่องได้แล้ว"

"จู่ๆ ช่วงนี้ ข่าวของพวกสมาชิกระดับสูงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องฉ้อโกงบ้าง หนีภาษีบ้าง ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยมีให้เห็นแท้ๆ ไม่มีทางที่นี่จะเป็นเรื่องบังเอิญ--- ต้องมีใครบางคนจงใจเอาความลับมาเปิดเผย ถึงจะไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นฝีมือใคร แต่----------------  ฉัน---- คิดว่าฉันรู้นะ----" ฮิบิกิยักไหล่ ท่าทางผ่อนคลายจนดูเหมือนไม่ใส่ใจ แค่ยกอ้างขึ้นมาเป็นประเด็นในการพูดเฉยๆ และนั่นทำให้คนฟังพาลอารมณ์ไม่ดีกับท่าทีที่ไม่อาจคาดเดาได้ของคนตรงหน้า

"นายต้องการจะพูดอะไรกันแน่-------?"

ฮิบิกิโคลงศีรษะทีหนึ่ง "ฝีมือของนายสินะ---- ยามาโตะ-----------?" ตาช้อนขึ้นสบอย่างวาวโรจน์ “คิดจะเก็บคนพวกนั้นให้หมดเลยหรือ?”

ยามาโตะถามย้อน "ถ้าใช่แล้วจะทำไม”

ยามาโตะไม่ต้องการให้ฮิบิกิยื่นมือเข้ามาเกี่ยว หรือถ้าฮิบิกิยังเลือกที่จะยื่นมือเข้ามา----- เขาก็จะไม่อ้อมมือให้อีกฝ่ายเด็ดขาด “นายห้ามฉันไม่ได้หรอก"

ถ้าหากไม่ถอนรากถอนโคนต้นตอความชั่วร้ายทั้งหมด เรื่องเหล่านี้ก็จะดำเนินต่อไปไม่จบไม่สิ้น ยามาโตะมั่นใจว่าฮิบิกิรู้ ถ้างั้นทำไม-----------?

หากความสงสัยในใจก็ได้อันตรธานหายไป เมื่อได้ยินคำตอบต่อมาของฮิบิกิ 

"ฉันไม่คิดจะห้ามนายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว" ฮิบิกิพับโทรศัพท์เก็บเข้าเสื้อคลุม แผ่นหลังผละจากกำแพง เดินมาประจันหน้ายามาโตะอย่างไม่เกรงกลัว และเอ่ยข้อมูลที่ตนใช้เวลาเก็บเกี่ยวมากกว่าสองชั่วโมงออกมา

“แต่ว่า----------- ฉันจำเจ้าหน้าที่ระดับสูงในรัฐสภาได้ครบทุกคนแล้ว ทั้งประวัติส่วนตัว ข้อมูลที่อยู่ รวมถึงคนรอบข้างของแต่ละคน ถ้าฉันรู้ว่ามีใครบางคนในกลุ่มของเจ้าหน้าที่ระดับสูง หรือคนบริสุทธิ์ที่เกี่ยวข้องกับคนพวกนี้ประสบอุบัติเหตุ หรือเสียชีวิตไปกะทันหันล่ะก็-----------------------”

ดวงตาใต้ฮู้ดสีดำเหมือนจะทอแสงเรืองรอง น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวเป็นเอกลักษณ์ส่อถึงเค้าจริงจัง

“เราจะได้เห็นดีกันแน่------- โฮซึอิน ยามาโตะ-------------------------------------”

นี่คือ----- คำประกาศเป็นศัตรู---

ฮิบิกิจำเรื่องที่โรนัลโด้บอกว่าตนโดนยามาโตะสั่งปิดปากหลังจากได้รับรู้ความลับของตระกูลโฮซึอิน แม้จะไม่รู้ว่าสิ่งที่โรนัลโด้พูดเป็นความจริงหรือเปล่า เพราะเขาไม่เคยถามกับเจ้าตัวโดยตรง หรือต่อให้ถาม คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นก็อาจเป็นเรื่องจริงหรือไม่ฮิบิกิก็ยังไม่รู้

ดังนั้น-------- เขาจะค้นหา ‘ความจริง’ จากยามาโตะที่ยืนอยู่ ‘ตรงนี้’

ยามาโตะปรายตามอง “ฉันไม่คิดจะฆ่าคนพวกนั้นอยู่แล้ว---------------”

ตลอดเวลาที่ผ่านมา โฮซึอิน ยามาโตะ ไม่เคยคิดจะฆ่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงอยู่แล้ว เด็กหนุ่มจำใจปิดตาข้างหนึ่ง แสร้งทำเป็นมองไม่เห็นหรือรับฟังเสียงนกเสียงกา ปล่อยให้คน----- ขยะเหล่านั้นนั่งสะดวกสบายอยู่บนเก้าอี้หรูหรา อยู่กับคุณภาพชีวิตอันเฟื่องฟู เพราะยังไงซะ หมากที่ไม่คิดเรื่องอะไรอื่นนอกจากเรื่องของตัวเอง----- ย่อมเป็นหมากที่ใช้งานง่ายที่สุด-----------------

เจ้าขยะที่ได้คิดผยองว่าตนเหนือกว่าใครๆ สุดท้ายก็เป็นแค่หมากที่ใช้แล้วทิ้งอยู่บนอุ้งมือของเขา------

แต่ในตอนนี้ โฮซึอิน ยามาโตะไม่มีความคิดแบบนั้นอีกแล้ว

ในเมื่อ------------------------ คนตรงหน้าเองไม่ใช่หรือ ที่บอกกับเขาเองว่าทุกคนต้องเปลี่ยนไปด้วยกัน

ค่อยๆ เปลี่ยนโลกด้วยก้าวเล็กๆ----------- ค้นหาคนที่ไม่ใช่ขยะขึ้นเป็นตัวแทนให้กับประชาชนที่ดี สร้างหนทางใหม่ ผลักดันไปสู่เส้นทางที่ถูกต้อง-------------------------

ฮิบิกิพยักหน้า ยิ้มบางๆ ดวงตาใสฉายความสุขกับคำตอบของยามาโตะ “ฉันดีใจที่นายไม่คิดจะฆ่าพวกเขา”

ยามาโตะกอดอก พินิจอีกฝ่ายอย่างรอบคอบ “นายมารอฉันที่นี่หลายชั่วโมงเพื่อคุยเรื่องพรรค์นี้”

“ใช่”

“หึ ไร้สาระ” ยามาโตะแค่นเสียงหัวเราะเยาะ อารมณ์ไม่ดีจากก่อนหน้านี้เบาบางลงจนแทบไม่หลงเหลือเมื่อเห็นยิ้มยินดีเล็กๆ ของคนตรงหน้า “ชีวิตของเจ้าพวกนั้นมีค่าให้นายต้องปกป้องด้วยงั้นเหรอ” ก่อนรอยยิ้มดูถูกจะถูกลบเลือน เมื่อได้ยินประโยคต่อมา

“สิ่งที่ฉันกำลังปกป้องอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่คนพวกนั้น-------------------“

ฮิบิกิยัดมือเข้าไปซุกในเสื้อกระเป๋า ดวงตาไม่สะท้อนอะไรนอกจาก ‘โฮซึอิน ยามาโตะ’

“แต่เป็น ‘นาย’--------ยามาโตะ--------------------”

จะไม่ปล่อยให้นายต้องเดินไปเพียงลำพังเด็ดขาด ยามาโตะ-----------

นี่--- เป็นปณิธานที่เขามีให้กับตนเอง ---- ปณิธานที่ผลักดันให้เขามายืนอยู่ตรงนี้---------------

ก็เพื่อ-------- เคียงข้าง ‘หมอนี่’ -----------------

เคียงข้าง ‘โฮซึอิน ยามาโตะ’-------------------

ความเงียบร่วงโรยดุจการร่วงหล่นของละอองหิมะ สรรพสิ่งดูเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ หากแท้จริงแล้วเวลาก็ยังเคลื่อนไปด้านหน้า

การเคลื่อนไหวแรกมาจากร่างสูงในชุดผู้บังคับบัญชา

โฮซึอิน ยามาโตะ ขยับประชิดกายของคนอีกคน ก้มหน้ามองใบหน้าที่อยู่ต่ำกว่าเกณฑ์สายตา

ตาสบตา ไม่มีใครหลบ หรือเบี่ยงออก

ยามาโตะเพ่งมองดวงตาสีฟ้าใสที่เงยขึ้นสบอีกครั้ง

ท่าทางปราศจากร่องรอยความขวยเขิน มีแต่ความซื่อตรง แน่วแน่ไม่ไหวหวั่นทั้งในน้ำเสียงและแววตา ปัจจัยเหล่านี้พาให้ยามาโตะที่พยายามเก็บกักความรู้สึกที่ไม่เคยอธิบายมันได้สักครั้งแทบคุมตนเองไม่อยู่ ท้ายที่สุด เด็กหนุ่มก็ไม่อาจหักห้ามใจที่จะไม่แตะต้องคนตรงหน้าได้

ปลายนิ้วใต้ถุงมือดึงฮู้ดหูกระต่ายสีดำลง และเลื่อนไปเกี่ยวรั้งเส้นผมบางส่วนที่เกลี่ยระผิวแก้ม เผยดวงตาสีฟ้ากระจ่างข้างซ้ายที่มองสบนิ่ง

เกมส์จ้องตาดำเนินต่อสักพัก ก่อนร่างสูงกว่าจะค่อยๆ โน้มวงหน้าเย็นชาเข้าใกล้ จงใจให้ริมฝีปากเย็นเฉียบแตะแผ่วๆ ที่ริมหูนิ่ม

เสียงทุ้มพร่ากระซิบ

“นายเป็น ‘ของฉัน’ คุเสะ ฮิบิกิ”

ถ้อยคำที่ไม่ได้ถูกชักพามาด้วยอารมณ์หวานลึกซึ้งหรือความหมายซับซ้อนให้ครุ่นคิด ไม่ได้ต้องการสื่อถึงความหมายใด เพียงแค่อยากเอ่ยออกมาตามที่ใจคิด แม้มันอาจเป็นถ้อยคำที่ชวนให้รู้สึกเหมือนคู่รัก แต่ยามาโตะก็คิดอะไรไม่ออก เพราะหากต้องให้สรรหาถ้อยคำที่เหมาะกว่านี้ เห็นที ในโลกนี้คงไม่มีอีกแล้ว

เช่นเดียวกับฮิบิกิ เขารู้ว่ายามาโตะไม่ได้คิดอะไร เหมือนกับที่เขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรเช่นกัน

เพราะต่างฝ่ายต่างรับรู้ว่าแต่ละคนคือ ‘คน’ ที่ต้องจับประคับประคอง ช่วยพยุงสิ่งที่อีกฝ่ายแบกรับและก้าวเดินไปเรื่อยๆ

ในตอนนี้ มันเลยกลายเป็นสิ่งที่สามารถยืนยันสถานะของพวกเขาสองคนได้ดีที่สุด----------------------------

ในฐานะ ‘คน’ ที่เดินอยู่บนเส้นทางเดียวกัน-----------

ผ่านไปหลายนาที ฮิบิกิค่อยๆ เอนหัวออกเมื่อลมหายใจอุ่นของยามาโตะยังคงพ่นรดลงต้นคอ ชวนให้รู้สึกจักจี้ ตาสีฟ้าใสมองยามาโตะเหมือนสื่อแววตำหนิว่านายควรยื่นหัวนายกลับไปได้แล้ว “ถ้าหมายถึงเป็นให้นายใช้หมากล่ะก็ฉันไม่ยอมแน่” รู้ทั้งรู้ว่ายามาโตะไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่ก็ไม่อาจห้ามใจที่จะพูดกระทบกระทั้งถึงเรื่องคราวก่อน

“หึ” ยามาโตะผละถอย ระบายยิ้มบางดูมีพิรุธชอบกล “ก็แล้วแต่นายจะคิด”

ปราศจากคำพูดอื่นใด วินาทีถัดมา ยามาโตะเบี่ยงตัวหลบ ก้าวสวนผ่านฮิบิกิ และตรงไปยังห้องบัญชาการโดยไม่แม้แต่จะหันมองคนด้านหลัง

เสียงฝีเท้าของร่างสูงที่เบาลงไปเรื่อยๆ ฮิบิกิยืนนิ่ง ปลายนิ้วยื่นแตะติ่งหูที่เหมือนจะเหลือไออุ่นของริมฝีปากบางเฉียบของใครอีกคน ครั้นความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในอกซ้ายเบาบางลงจนแทบไม่รู้สึกอะไรอีก ฮิบิกิก็ดึงฮู้ดหูกระต่ายสีดำกลับมาคลุมศีรษะอีกครั้ง และออกแรงก้าวเดินไปตามทางที่ตนนึกไว้ดังใจ

.+..+..+..+..+..+..+..+..+.

เวลาบ่ายโมง ที่เขตชินจูกุ บนท้องถนนที่ถูกโอบล้อมด้วยตึกระฟ้า แสงสีมากมายของหลอดไฟประดับประดาตามทางเดิน แม้จะเป็นเวลากลางวันก็ยังมีการเปิดไฟยิบยับให้เห็นเป็นโลกหลากสีโทน

ฮิบิกิในชุดเสื้อคลุมฮู้ดสีดำของทาง JP’s แต่เสื้อในเป็นลายแถบสีขาวฟ้า ทำให้ดูเหมือนการแต่งตัวเข้าเมืองมากกว่าออกไปทำภารกิจเดินไหลไปตามกระแสคลื่นของผู้คนอย่างกลมกลืน ทั้งเขายังเอาแต่ก้มหน้าก้มตามองโทรศัพท์ตลอด เห็นแล้วใครๆ ก็คงคิดว่าฮิบิกิกำลังเล่มเกมหรือคุยไลน์กับเพื่อน ไม่ใช่กำลังเพ่งมองกำลังฉายภาพพิกัดตำแหน่งสถานที่ที่เคยเกิดการปะทะกันระหว่างกลุ่มคนปริศนา เช่นเดียวกับหูฟังที่ใครหลายๆ คนอาจคิดว่าฮิบิกิกำลังใช้ฟังเพลงแก้เบื่อก็กำลังถูกใช้ในการฟังเจ้าเสียงหน้าที่สาวที่ยามาโตะบอกมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวชั่วคราว

- เดินตรงไปอีกสิบเมตรจะเป็นทางม้าลายค่ะ คุณคุเสะจะให้ฉันปรับเวลาการจราจรให้เร็วขึ้นเพื่อสะดวกต่อการเดินทางหรือไม่ -

"ไม่ต้องหรอกครับ"

- ถ้าอย่างนั่น รออีกประมาณสองนาทีกับอีกสิบเอ็ดวินาทีนะค่ะ -

"ครับ"

- ถ้าพบอะไรผิดปกติ รีบแจ้งดิฉันด้วยนะค่ะ -

"ขอบคุณมากครับ"

ฮิบิกิยิ้มชืด สัญญาณของเจ้าหน้าที่สาวขาดหายไปแล้ว และเสียงหูฟังของเขาก็เปลี่ยนกลับไปเป็นเสียงเพลงคลอเบาๆ แบบที่เขาชอบ-------------

JP's รู้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน ครอบครัวหรือแม้แต่งานอดิเรกเล็กๆ น้อยๆ-------

ช่วงหนึ่งปีตอนมาทำงานกับ JP’s ฮิบิกิรู้ว่ามาโคโตะนึกสงสัยเขาและนั่นทำให้ข้อมูลทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ หรือแม้แต่ความสัมพันธ์กับคนรอบข้างก็ยังถูกสืบค้นจนได้ แม้จะเคยรู้สึกลำบากใจกับการถูกล่วงล้ำความเป็นส่วนตัว แต่นั่นมันก็แค่เมื่อก่อน---- แต่------------- อา ไม่รู้สิ มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ ทั้งๆ ที่ควรจะกลัวกลับการถูกล่วงรู้ทุกเรื่องราวของตนเอง แต่ในตอนนี้---------- ฮิบิกิกลับคิดว่ามันช่างสะดวกสบายเหลือเกิน

แม้จะเป็นความสะดวกสบายที่ต้องแลกมากับการละทิ้งโลกอันแสนธรรมดา ปราศจากเรื่องการไล่ล่า และการต่อสู้----- 

ฮิบิกิคิดถึงเรื่องราวต่อจากนี้

ถ้าวันใดวันหนึ่งตนเองไม่ได้ทำงานที่ JP's และต้องกลับไปใช้ชีวิตปกติแสนจะธรรมดาอีกครั้ง ถึงตอนนั้นการมองโลกของเขาจะเป็นเช่นไรต่อไปนะ-------

เขา----------- คิดไม่ออกเลยจริงๆ

คิดถึงอนาคตที่แสนห่างไกล ก่อนรอยยิ้มขื่นจะหุบลงเมื่อย้อนนึกถึงเหตุผลอันแท้จริงที่ทำให้เขามายืนอยู่ที่ชินจูกุ

เขามาตามหาโรนัลโด้

นับตั้งแต่กลับมาเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง ฮิบิกิได้ลองใช้เส้นสายของ JP’s สืบประวัติของทุกคนที่เขารู้จัก ทั้งเคตะ, ฮินาโกะ, ยุซุรุ, จุงโกะ, เอริ และโอโทเมะ พวกเขาทุกคนกลับมามีชีวิตโดยปราศจากความทรงจำในช่วงเจ็ดวัน รวมถึงโรนัลโด้ ที่ตอนนี้ได้ทำงานเป็นหน่วยข่าวกรองลับให้กับตำรวจ และยังเป็นคนกุมความลับของนักการเมืองหลายคน ซึ่งรวมถึงรัฐสภาระดับสูงบางคนอีกด้วย

ช่วงหนึ่งสัปดาห์ก่อน มีข่าวดังขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ เป็นรายงานข่าวเกี่ยวกับหนึ่งในผู้นำระดับสูงได้ถูกกลุ่มโจรปีนขึ้นบ้าน ช่วงชิงทรัพย์สินมีค่าไปส่วนหนึ่ง แต่โชคดี ที่ข้อมูลลับของรัฐสภาที่เก็บอยู่ในที่เดียวกับที่เก็บทรัพย์สินไม่ได้ถูกทำให้บุบสลายหรือสูญหายไป ข่าวนั้น ทำให้ทางตำรวจออกตรวจสอบพื้นกันมากขึ้น กระทั่งสามารถจับกุมคนร้ายที่เป็นตัวการหลักได้ แต่น่าเสียดาย ผู้ร่วมขบวนการอีกห้าคนยังคงลอยนวล

ดูผิวเผิน อาจดูเหมือนแค่ขโมยขึ้นบ้านธรรมดา ทว่าในช่วงเวลาใกล้เคียงกับวันเกิดเหตุ ในบริเวณใกล้ๆ กันนั้นได้มีเหตุทำร้ายร่างกายกันระหว่างกลุ่มคนชุดดำและกลุ่มคนธรรมดากลุ่มหนึ่งซึ่งได้อ้างว่าตนเพิ่งกลับจากร้านเหล้า หลังฉลองทำงานสามปีจนได้ขึ้นเงินเดือน ก่อนมาเจอกลุ่มคนท่าทางลับๆ ล่อๆ ในชุดดำ และโดนทำร้าย

แม้จะเป็นข้อสงสัยว่ากลุ่มคนสวมชุดดำที่มีราวๆ กันสี่ห้าคนนี้อาจเป็นกลุ่มเดียวกับโจรที่บุกปล้นบ้านของผู้นำรัฐสภาและยังลอยนวลอยู่ แต่สุดท้าย ทั้งสองคดีนี้ก็ได้ถูกจับแยกออกจากกัน ด้วยสาเหตุเพราะมีความเป็นไปได้น้อยมากหากกลุ่มคนร้ายจากสองคดีจะเป็นคนเดียวกัน เนื่องจากระยะห่างของที่เกิดเหตุที่อยู่ห่างกันมากเกินไปในช่วงระยะเวลาที่กะชันชิดเพียงไม่กี่นาที และจากที่ฟังคำให้การของกลุ่มพนักงานเงินเดือนที่ถูกทำร้าย พวกเขายังบอกอีกว่าคนร้ายทั้งห้ามาตัวเปล่า ไม่ได้ถือกระเป๋าที่หอบของมีค่าอะไรเลย

นั่นคือสิ่งที่ผู้ประกาศข่าวได้ให้ข้อมูลแก่ประชาชน

แต่ในเบื้องหลังแล้ว กลุ่มพนักงานธรรมดาที่ไปถูกทำรายร่างกายที่ว่านั่น แท้จริงแล้วก็คือกลุ่มตำรวจหน่วยข่าวกรองที่กำลังสืบหาข่าวในบริเวณใกล้เคียงนั้น และหนึ่งในนั้น มี โรนัลโด้ประจำการอยู่ด้วย-------------------------------------

ฮิบิกิจะไม่คิดเอาเรื่องนี้มาเก็บครุ่นคิดหลายคืนเลย หากไม่ใช่เพราะในคืนวันที่โรนัลโด้ถูกทำร้าย------  Box ลับของโรนัลโด้ได้อัพเดทข้อมูลใหม่

Box ลับที่ว่านี้คือกล่องเก็บข้อมูลส่วนตัวที่บันทึกเกี่ยวกับข้อมูลการทำงานทั้งหมด

ในช่วงเวลาเจ็ดวันของการตัดสินของโพลาลิส นอกจากแฟลชไดซ์ที่บรรจุข้อมูลของตระกูลโฮซึอิน และข้อมูลของปีศาจแต่ล่ะตัวที่โรนัลโด้เอามาให้กับฮิบิกิ ยังมีแผนการเชื่อมโยงเรื่องราวต่างๆ ที่ถูกเก็บอยู่ใน Box ลับที่โรนัลโด้เป็นคนให้รหัสลับกับเขาเอง----------

ไม่มีใครรู้เรื่องที่ฮิบิกิมีรหัสของ Box ลับ ------------ ไม่แม้แต่ยามาโตะ------------

และในช่องข่าวสาวของ Box ลับที่อัพในคืนเกิดเหตุ โรนัลโด้ได้บอกเล่าเหตุการณ์คร่าวๆ ว่าตนได้ [ข้อมูลบางอย่าง] มาระหว่างการปะทะกับกลุ่มคนปริศนาซึ่งเป็นกลุ่มเดียวกับที่ทำร้ายตนเมื่อคืนวันเกิดเหตุ  

และ [ข้อมูลบางอย่าง] ที่ว่านี้--- คือ สิ่งที่ทำให้ฮิบิกิตัดสินใจออกโรงสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

เพราะมัน------ คือข้อมูลที่อธิบายเกี่ยวกับการพื้นงานทุกส่วนของภาครัฐ------ ระบบการเงิน---------- ความมั่นคงระดับประเทศ----------- ทุกๆ อย่าง แม้กระทั่งการคงอยู่ขององค์กรลับอย่าง JP’s ------------------- ซึ่งได้ถูกบันทึกแบบคร่าวๆ ใน Box ของโรนัลโด้ทั้งหมดแล้ว

[ความลับ] ที่โรนัลโด้ได้มา-------- เก็บข้อมูลทั้งหมดของประเทศไว้----------------------------------------

ฮิบิกิเรียบเรียงความคิดทั้งหมดเข้าด้วยกัน

มีความเป็นไปได้สูงที่ [ความลับ] ที่ว่าจะเป็นข้อมูลที่ขโมยมาจากบ้านของผู้นำรัฐสภาระดับสูง เท่านี้ก็จะสอดคล้องกับคำให้การของพวกโรนัลโด้ที่กล่าวว่าคนร้ายพวกนั้นไม่ได้มีขนข้าวของมีค่าอะไรไปเลย นั่นก็เป็นเพราะว่าพวกนั้นแสร้งจัดเหตุการณ์ให้ดูเหมือนมีโจรขโมยขึ้นบ้าน ทั้งๆ ที่จริงแล้วสิ่งที่พวกมันต้องการคือ [ความลับ] นี้----- และการที่ผู้นำรัฐสภาคนนั้นยังไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร ก็มีความเป็นไปได้อีกว่าสิ่งที่เก็บ [ความลับ] นี้อาจโดนสับเปลี่ยนให้เป็นของปลอม เพื่อหลอกให้คิดว่าตนขโมยแต่ของมีค่า ไม่ใช่ข้อมูล

----------แม้จะขัดกับหลักเรื่องระยะห่างของสถานที่เกิดเหตุกับช่วงเวลาที่ใกล้เคียงกันเกินไป ทว่าหากตัดความเป็นไปได้ของศักยภาพทางร่างกายออก------- เพราะการใช้แอปอัญเชิญล่ะ----? ถ้ากลุ่มคนที่ก่อสองคดีนี้คือกลุ่มเดียวกับกลุ่มคนปริศนาใช้เว็บอัญเชิญผิดกฎหมายและสร้างความก่อกวนที่ทาง JP’s กำลังตามล่าตัวอยู่ เปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้ที่สองคดีนี้จะเชื่อมโยงกันก็จะไม่ใช่แค่ห้าหรือสิบเปอร์เซ็นต์อีกต่อไป  

แต่ในระหว่างการหนี พวกเขาก็ได้พบกับตำรวจนอกเครื่องแบบซึ่งกำลังลาดตระเวนอยู่บริเวณนั้น มีการปะทะกัน และก่อนที่จะหายตัวไป โรนัลโด้ก็ได้แอบฉกเอา [ความลับ] มาจากคนพวกนั้น-------------------------------------------------

และยังมี <โค้ดลับ> ใน [ความลับ] ซึ่งใน Box ลับของโรนัลโด้ไม่ได้ลงข้อมูลอะไรเอาไว้นอกจากชื่อของมัน กับรายละเอียดที่กล่าวว่า มันน่าจะเป็นข้อมูลสำคัญ-------------

ฮิบิกิครุ่นคิด

บางที-------------- <โค้ดลับ> ที่โรนัลโด้มีอยู่ อาจเป็นกุญแจสำคัญที่อาจใช้เปิดเผยตัวตนของกลุ่มคนที่ JP’s กำลังต่อกรก็ได้

แต่อย่างที่พูด------------ ทุกอย่างที่เขาคิดเป็นเพียงแค่ข้อสันนิษฐานโดยคาดการณ์จากหลักเหตุผลที่น่าจะเป็นไปได้ ยังไม่สามารถหาหลักฐานมายืนยันความถูกต้องอะไรใดๆ ทั้งนั้น

ดังนั้น ฮิบิกิจึงยังไม่บอกยามาโตะ-------------------------- ตราบใดที่เขายังไม่มั่นใจ

ฮิบิกิยืนหยุดอยู่ตรงทางม้าลาย ผู้คนมากมายอยู่ฝากเดียวกับเขา และอีกมากหยุดอยู่ที่อีกฝั่งที่ต้องเดินสวนกัน รถราพุ่งผ่านไปเสมือนสายน้ำ วูบหนึ่ง ฮิบิกิรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนเส้นทางที่ไม่มีใครเลือกนอกจากตนเอง เชื่อใจใครไม่ได้ ไว้ใจใครไม่ได้ และเมื่อหน้าสัญญาณไฟสำหรับให้คนเดินเปลี่ยนเป็นสีเขียว คนจากฝั่งตรงข้ามเริ่มก้าวข้ามฟาก เช่นเดียวกับฮิบิกิที่ก้าวข้ามไปบ้าง

ตี๊ด------------------------------------------------------------! 

เสียงปรับสัญญาณจากเจ้าหน้าที่ JP’s ที่ฮิบิกิวานช่วยติดตามดูการเคลื่อนไหวรอบตัวเขาแทรกเข้ามา เจ้าหน้าที่สาวบอกกับเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรน

- รีบถอยออกมาเดี๋ยวนี้ค่ะ!! คุณฮิบิกิ!!! -

แสงสว่างส่องวาบจากด้านข้าง ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของผู้คน ภาพต่อมาของฮิบิกิคือคอนเทนเนอร์สีขาวของคันรถบรรทุกขนาดยี่สิบเมตรที่กำลังหมุนอยู่กลางอากาศและกลิ้งลงมาบนเส้นทางที่เด็กหนุ่มกำลังข้ามไป และด้วยระยะแบบนี้----- หลบไม่ทันแล้ว!!

“?!!!”

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!

โครม!!

.+..+..+..+..+..+..+..+..+.

“เฮ้อ ถ้ามีงานทำเหมือนอย่างฮิบิกิแล้วก็ดีน่ะสิ จะได้ไม่ต้องมาเรียนแล้วก็สอบอะไรแบบนี้”

เสียงบ่นเซ็งๆ จากไดจิเรียกเพื่อนหนุ่มที่นั่งข้างๆ ถามอย่างสนอกสนใจใจ “อ้าว แล้วเพื่อนนายทำงานอะไรล่ะ? ส่งของเหรอ?”

เดี๋ยวนี้แค่การเรียนระดับมัธยมปลายมันไม่เพียงพออีกแล้ว ถ้าอยากจบมาได้อาชีพดีๆ ก็ต้องสู้กัดฟันไปให้ไหวจนกว่าจะเรียนจบมหาวิทยาลัยเท่านั้นล่ะ แต่ถ้าไม่ ก็คงได้งานเล็กๆ น้อยๆ อย่างส่งของเดลิเวอร์รี่อะไรเทือกนั้น

“อืมมม ไม่รู้สิ” ไดจิแนบหน้าลงกับโต๊ะ “ฉันเองก็ไม่รู้ว่าหมอนั่นทำอะไรเหมือนกัน----- แต่เป็นงานที่มีเวลาเลิกไม่สม่ำเสมอ บางครั้งก็โดนโทรตามบ้างล่ะ โดนเรียกจุกจิกจู้จี้------ และก็เป็นงานที่ได้เงินเดือนเยอะด้วย” ไดจิถอนหายใจ “อย่างเมื่อครั้งที่แล้ว อุตสาห์นัดกันมาเที่ยวแท้ๆ ท้ายที่สุดก็ต้องกลับบ้านก่อนเพราะต้องไปทำงานอีกจนได้”

ใช่ว่าไดจิไม่รู้ หลายครั้งที่ฮิบิกิขอกลับบ้านก่อน เขาก็รู้ว่าเป็นเพราะมี ‘คน’ โทรตาม---- และแน่ๆ ไม่มีทางใช่คนที่บ้านแน่นอน ในเมื่อบ้านของฮิบิกินั้น-----------------------------------------------

เฮ้อ------------- ไม่อยากนึกถึงเลยจริงๆ----------------------------------

“นายมั่นใจรึเปล่าว่าหมอนั่นไม่ได้มีแฟน ไม่แน่ หมอนั่นอาจแวะไปหาแฟนก็ได้----------------------------------?”

“ไม่มีทางซะหรอก!” ไดจิยืนยันเสียงดัง “คนอย่างฮิบิกิน่ะ ไม่มีทางมีแฟนก่อนฉันแน่ๆ” คนมีสกิลเรื่องความสัมพันธ์ต่ำระดับเด็กประถมยังอายอย่างฮิบิกิ ถ้ามีหญิงก่อนเขาได้ เขาจะไม่ขอใช้ชื่อ นิจิมะ ไดจิ อีก!

“พูดเหมือนกับว่านายมีคนที่ชอบแล้วงั้นแหละ”

ไดจิหน้าแดงแจ๋ ถูแก้มแรงๆ “ปะ เปล่าซะหน่อย”

เพื่อนในเซ็คเรียนยิ้มล้อๆ “นั่นแน่ะ มีสเปคในดวงใจแล้วอะดิ สวยปะ”

“ก็---------” ไดจินั่งเกาหัว แก้มแดงระเรือด้วยความขัดเขิน “สวยมากๆ เลยล่ะ แถมยังใจดี อ่อนโยน นางฟ้าชัดๆ”

 “หืมมม รสนิยมไม่เลวนี่” เพื่อนชายในเซ็คเรียนเดียวกันพูดเปรยๆ ขึ้นมา “แต่ฉันว่าไม่แน่นะ บางทีเพื่อนของนายที่ชื่อฮิบิกิอะไรนั่นอาจทำงานอย่างว่าก็ได้ ในเมื่อหมอนั่นไม่ได้เรียนต่อมหาลัย และยังต้องทำงานที่ต้องถูกเรียกตัวบ่อยๆ ตามสายเรียกโทรศัพท์อย่างที่นายว่า เพื่อนนายอาจเกาะผู้หญิงกิ------ โว๊ะ! ทำบ้าอะฟะ!!”

ไดจิแยกเขี้ยว มือยังคงถือขวดน้ำเปล่ากลวงๆ ส่วนน้ำน่ะหรือ เทสาดใส่คนข้างกายไปแล้ว

“ฮิบิกิไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด! หมอนั่นน่ะ ทั้งฉลาด ทั้งเก่ง ดูดีกว่านายเป็นสิบเท่า ต่อให้หมอนั่นไม่เรียน ฮิบิกิก็สามารถไปตามทางของตนเองได้!”

ใครหลายๆ คนอาจคิดว่าไดจิเป็นคนขี้ขลาด ใช่ เขายอมรับ เขาอาจเป็นแบบนั้นจริงๆ แต่เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เพื่อนของเขาต้องโดนว่าเด็ดขาด! ฮิบิกิเป็นคนดี ตอนเด็กๆ หมอนั่นยังต้องให้เขาช่วยป้องกันใครจะมารังแกเลย! และเมื่อไหร่ที่ไดจิไม่เข้าใจบนเรียนหรืออะไรๆ ฮิบิกิก็จะมาสอนเขา ฮิบิกิไม่เคยทิ้งเขาไป เวลานัดเจอกัน ถึงไดจิจะชอบมาสาย ฮิบิกิก็จะยิ้มรับ แล้วบอกว่าไม่เป็นไรเสมอ

คนแบบนั้นไม่มีทางทำอาชีพอะไรแบบนั้นหรอก!

“ถ้าไม่รู้จักหมอนั่นดีพอ ก็อย่ามาพูดพล่อยๆ นะ!!”

“เฮ้ย นี่ฉันแค่พูดเล่นๆ เอง เก็บมาคิดจริงจังไปไ---”

“ฉันไม่อยากนั่งกินข้าวกับนายแล้ว!” ไม่แม้แต่จะฟังคำแก้ตัวของเพื่อนร่วมเซ็คที่เพิ่งสำนึกว่าตนได้ไปเหยียบกับระเบิดลูกใหญ่เข้า ไดจิสาวยาวๆ เดินไปที่โรงอาหารด้วยอารมณ์เดือดดาลจัด

“คุณน้า ผมขอแกงกะหรี่ชุดใหญ่ครับ!”

ไดจิรับแกงกะหรี่สั่งพิเศษมาแล้วจ้วงกินด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดๆ อา ตอนนี้ทำอะไรเขาก็รู้สึกหงุดหงิดไปหมด! แม้แต่เจ้าหน้าที่นำเที่ยวในชุดวาบหวิวสุดเซ็กซี่บนจอทีวีไดจิยังรู้สึกรำคาญเลย!

ไม่ไหวแล้ว------------! เด็กหนุ่มทนไม่ไหว ลุกขึ้นเตรียมเดินไปปิดทีวี

ตอนนั้นเอง--------

‘ต่อไปนี้ เราจะทำการถ่ายทอดสด และพาพวกท่านไปชื่นชมความงามของชินจูกุกันนะค่ะ ที่นี่มี---- กรี๊ดดดดดดดด’

เจ้าหน้าที่นำเที่ยวส่งเสียงกรี๊ดลั่น เรียกสายตาทุกคู่ในโรงอาหารให้จดจ่ออยู่กับรถบรรทุกขนาดยาวยี่สิบเมตรกำลังกลิ้งหมุนลุ่นๆ ด้วยความเร็วสูง กวาดทุกอย่างทั้งรถทั้งคนที่กำลังเดินข้ามถนน โดนมันทับตายเป็นศพแบนเละๆ ที่พาลให้คนในโรงอาหารแทบอาเจียนของที่ตนเพิ่งรับประทานไปหมาดๆ

แต่สิ่งที่ตรึงสายตาไดจิที่สุด--------------- ในชั่ววินาทีหนึ่งที่ภาพในเลนซ์กล้องของช่องถ่ายทอดสดได้ปรับซูม จนสามารถจับภาพวงหน้าอันคุ้นเคยของเพื่อนสมัยเด็กใต้ฮู้ดกระต่ายสีดำที่กำลังเบิกตามองอย่างตื่นตระหนก ส่วนของคอนเทนเนอร์รถบรรทุกกลิ้งพลิกลงมาทับร่างโปร่งที่ดูเล็กถนัดตาเมื่ออยู่ต่อหน้าคอนเทนเนอร์ที่บรรจุของหนักหลายตัน

ไดจิแทบจะหยุดหายใจ

“ฮิบิกิ!!!!!!”

....................................................................

........................................

...................

...

.

TBC

Next >>

[火曜日: Tuesday of Disorder ②]

<< Previous

[月曜日: Monday of Peculiarity ②]