:: Last ::

Warning: 

• เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงใจของผู้แต่ง (ร่ม) ไม่อนุญาตให้นำไปดัดแปลงหรือคัดลอกโดยเด็ดขาด 
•  เรื่องนี้ทุกคนสายสตรอง โดยเฉพาะกระต่ายน้อย เนื่องจากโดยส่วนตัวแล้วร่มหลงกระต่ายน้อยมาก  
• ใครอยากได้ความหวานของคู่นี้... บอกได้เลยว่าค่อนข้างขาดแคลน เพราะเรื่องนี้ร่มแต่งมาเพื่อสนองนี้ดตัวเองแท้ๆ 
• ขอย้ำว่าเรื่องนี้เป็นคู่ของ [ยามาโตะxฮิบิกิ] นะฮะ คิดว่าเรื่องไม่น่าจะยาวนัก... มั่ง...  

.+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+...+..+..+..+.

 

[Last]

ในวิกฤตมหันตภัยทั้งเจ็ดจากรุกรานของเซ็ปเทร็นทริออนในเจ็ดวันคือบททดสอบของมนุษย์ที่โพลาลิสสร้างขึ้น โดยมี ‘นิไกอา’ เว็บอัพโหลดในโทรศัพท์มือถือเป็นเครื่องมือในการอัญเชิญปีศาจมาใช้ในฐานะอาวุธ เพื่อฟันฝ่าอุปสรรคอันตรายและมีชีวิตให้รอดจนวันแห่งโชคชะตาสุดท้ายมาถึง ผู้รอดที่มีชีวิตอยู่จนถึงวันนั้นจะสามารถร้องขอความปรารถนาอะไรก็ได้กับโพลาลิสหนึ่งอย่าง

ความปรารถนาที่จะเปลี่ยนทิศทางการเคลื่อนไหวของโลกทั้งใบ

ณ ศึกตัดสินในวันที่เจ็ด บนกระดานศึกที่หลงเหลือเพียงมนุษย์สองคนสุดท้ายบนโลกที่ได้ถูกความว่างเปล่าสีดำกลืนกิน การต่อสู้ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของคนที่มีฐานะเป็นทั้งมิตรสหายและอริศัตรูถูกตัดสินผ่านสายตาของโพลาลิส

บัดนี้ ศึกกระดานที่ใช้ชะตากรรมของโลกเป็นเดิมพันได้ปิดม่านลง

ขนนกสีขาวโปรยปรายลงเมื่อผู้ชนะถูกตัดสิน ท้องฟ้าถูกละเลงด้วยสีแห่งความสับสนที่ดูเจิดจ้าด้วยแสงส่องระเรืองดุจละอองเพชรบนฟากฟ้า แสงเจิดจ้าพุ่งผ่านกลีบเมฆลงมากระทบร่างของผู้ชนะบ่งบอกให้รู้ว่าถึงเวลาแล้วที่ผู้ชนะจะต้องขอความปรารถนาของตนกับโพลาลิส

"ยามาโตะ... พอได้แล้วล่ะ... นายไม่จำเป็นต้องแบกรับอะไรอีกแล้ว"

ในที่สุด... ทุกอย่างก็จบลง

การเอาชีวิตรอดที่แสนเจ็บปวด ทรมาน รวดร้าวมีแต่การสูญเสีย

เรื่องราวเหล่านั้นมันจบลงแล้ว

โฮซึอิน ยามาโตะ พูดเสียงอ่อนแรง มุมปากเขายกสูงกว่าปกติ "นาย... หยุดฉัน... ได้จริงๆ"

"อือ ก็สัญญาไว้แล้วนี่น่า"

คำสัญญา... ที่ว่าฉันจะอยู่เคียงข้างนายจนกระทั่งศึกตัดสินครั้งสุดท้าย...

วินาทีต่อมา คุเสะ ฮิบิกิ รับรู้ได้ถึงลมหายใจที่ขาดห้วงไปในร่างของอ้อมแขน น้ำหนักของมือที่ปล่อยทิ้งข้างกายของคนในอ้อมแขนและเปลือกตาสีขาวของ โฮซึอิน ยามาโตะ ที่ได้ปิดลงไปตลอดกาลแล้ว

พอรู้อย่างนั้น น้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าไหลทอดลงมา

ทั้งโศกเศร้า และยินดี

"เราจะได้พบกันใหม่แน่ ยามาโตะ"

นี่ไม่ใช่คำพูด แต่เป็นคำสัญญาที่เขามีให้ต่อเพื่อนคนสำคัญ

ร่างไร้ลมหายใจของยามาโตะในอ้อมแขนทำให้ฮิบิกิตระหนักรู้

แค่คนคนเดียวไม่อาจเปลี่ยนแปลงโลกทั้งใบได้... ทุกคนต้องช่วยกันเปลี่ยน ทีละนิดทีละน้อย ก้าวไปพร้อมๆ กัน หากทำผิดก็ต้องช่วยกันแก้ไข

นั่นล่ะ คือ ความหมายของ 'การมีชีวิตอยู่' ที่แท้จริง

การมีชีวิตอยู่... หนทางการเอาชีวิตรอดของมวลมนุษยชาติ

ฮิบิกิแหงนหน้า ไม่ยี่หระที่จะปัดน้ำตาข้างหางตาออก เด็กหนุ่มมองท้องฟ้าที่ตอนนี้ส่องแสงเจิดจ้ายิ่งกว่าครั้งไหนๆ รู้ได้ทันทีว่าโพลาลิสอยู่บนนั้นและกำลังรอรับฟังความปรารถนาของเขา วงแขนพลันกอดกระชับร่างของยามาโตะแน่นขึ้นเพื่อเป็นตอกย้ำถึงทางเลือกที่เขาเป็นคนเลือก แม้เสี้ยวใจหนึ่งเขาก็หวังว่ายามาโตะจะมีชีวิตอยู่เพื่อรับฟังความปรารถนาของเขา

ตามองขึ้นไป ปราศจากความลังเล หนักแน่นไม่แปรผัน

"โพลาลิส ความปรารถนาของฉันคือ..."

ขณะที่กำลังกำลังเอ่ยความปรารถนาออกไป ฮิบิกิตั้งปณิธานแน่วแน่ในใจ

ฉัน... จะไม่ปล่อยให้นายต้องเดินไปลำพังอีกแล้ว ยามาโตะ

หลังจากนั้น แสงสว่างก็กลืนกินทุกสรรพสิ่ง

....................................................................

........................................

...................

...

.

TBC. 

 

Next  

[月曜日: Monday of Peculiarity ①]