火曜日: Tuesday of Disorder ③

+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+..+...+..+..+..+.

③

火曜日

Tuesday of Disorder

-ว้า โดนเล่นงานซะแล้ว!-

เซเลอร์มูนตัวจิ๋วกระโดดงอแง -ลองใหม่ๆ!-

“ไม่ได้ ฉันต้องรีบไปตามนัดแล้ว ขืนสายขึ้นมามันจะดูไม่ดี”

-แต่ว่า------------ อย่างนี้ฝั่งเราก็เสียโอกาสดีๆ ไปน่ะเซ่!-

“ไม่เป็นไรหรอก” ตอบพร้อมใส่เสื้อตัวใหม่เอี่ยม ใบหน้ารกเส้นผมถูกเสยขึ้น เมื่ออยู่ตรงหน้ากระจก เขาสามารถเห็นเงาสะท้อนของเด็กหนุ่มร่างโปร่งบาง ผมสีน้ำตาลแดงเข้มเสยขึ้น ดวงตาเฉกเช่นเดียวกับเส้นผม ใบหน้าประดับยิ้มหล่อๆ เรียกเสียงกรี๊ดร้องจากสาวๆ

“ฉันเองก็ต้องยอมรับจริงๆ ว่า ‘หยอก’ พวกวายร้ายมากเกินไปหน่อย ก็เลยโดนสวนกลับมาแบบนี้ แต่----- น่า -------ยังมีโอกาสอีกเยอะแยะให้ตอบโต้เจ้าพวกตัวร้ายที่อ้างตัวเป็นผู้ผดุงความยุติธรรม อีกอย่าง---------------แค่โดนเล่นงานนิดหน่อย ถึงจะเสียกำลังพลไปบ้าง แต่สำหรับฉัน มันยังไม่ถึงขั้น ‘เลวร้าย’ หรอก”

ต้องถือเป็นโชคดีที่เขาใช้ ‘ฐานทัพลับในเขตชินจูกุ’ เป็นเกราะหน้าสำหรับรองรับผลกระทบ ไม่อย่างนั้น คงโดนโปรแกรมไวรัสของฝั่งตัวร้ายเล่นงานจนได้ร้องไห้โฮแน่ๆ แต่ว่า--- นั่นก็มีความเป็นไปได้สูงว่าอีกฝ่ายจะรู้ตำแหน่งของทุกฐานลับหลักๆ ในชินจูกุ ดีไม่ดี ถ้าฝั่งนั้นมีแฮ็กเกอร์ที่มีฝีมือทัดเทียมกับเขา อาจจะเจาะไปถึงระบบพื้นฐานแล้วกวาดข้อมือที่ระบุตำแหน่งทุกฐานลับบนดินเลยก็ได้

ซึ่งหมายความว่า-------------- หากโดนเล่นกลับแบบนี้ ‘อีกครั้ง’ เขาก็ไม่มีสิทธิ์จะแก้ตัวได้อีกแล้ว

เด็กหนุ่มกลั้วหัวเราะ “แต่----- ฝั่งนั้นก็เล่นแรงเกินไปจริงๆ นะ----------- ทำลายติดต่อสื่อสารทั้งหมดในเขตชินจูกุล่มไปเป็นแถบ”

จะบอกว่าเขา ‘ขี้เล่น’ จนยุฝั่งนั้นขึ้น หรือฝั่งนั้นก็ ‘จริงจัง’ เกินไป จนทุ่มสุดตัวแบบนี้ดี

-เดี๋ยวก็โดนบอสว่าอีกหรอก!- เซเลอร์มูนยู่ปาก -บอสขี้โมโห ชอบตบตีนิชิตัน ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ทำอะไรไม่เป็นแท้ๆ คนที่สร้างทุกอย่างขึ้นมาคือนิชิตันต่างหาก!-

เด็กหนุ่มหัวเราะร่า ไม่อนาทรร้อนใจ “น่าๆ ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายซะหน่อย”

-นิชิตันก็พูดแบบนี้ตลอดง่า!-

หลังจากจัดแนวเนคไทสีดำให้เข้าที่แล้ว ‘นาโอะ นิชิวาระ’ นำผ้าพันคอมาพันคอซ้ำ บดบังรอยแผลช้ำม่วงที่เกิดจากการถูกฟาดด้วยของแข็ง

ร่างโปร่งหมุนตัวไปทางออก ท่าทางกระฉับกระเฉง “แน่นอน ---------------- เพราะสำหรับฉัน โลกใบนี้ไม่มีเรื่องเลวร้ายหรอก-------” นิชิวาระหลับตา มือจัดบล็อกเส้นผมของตนอีกเล็กน้อย ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มด้วยอารมณ์ที่อ่านไม่ออก

“เพราะตราบใดที่ ‘ฉัน’ ยังไม่พบกับ ‘เขา’-------- ‘โลกใบนี้’ ก็จะยังเป็น ‘โลกใบนี้’ เหมือนเดิม---------------------- เป็นโลก------- ที่แสนสงบสุข----------------------------------”

ดวงตาคู่นั้นราวกับจะล่องลอยไปไกล เพื่อค้นหาคำตอบของโชคชะตาที่ยังคงหมุนเดินต่อไปเรื่อย แม้ในก้นบึ้งของสุดขั้วหัวใจจะคาดหวังว่าคราใดที่ทอดมองไป ณ ปลายเส้นขอบฟ้า จุดบรรจบระหว่างท้องฟ้าและผืนแผ่นดิน คำตอบที่เขาตามหาจะอยู่ที่นั่น

หากนั่น-------------- ก็เป็นได้เพียงฝันลมๆ แล้งๆ

เพราะไม่ว่าสุดท้าย-------------- ‘พวกเขา’ ก็ต้องได้พบกัน

.+..+..+..+..+..+..+..+..+.

“เอาล่ะ เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า คุเสะ ฮิบิกิ”

ฮิบิกิไม่ตอบรับคำพูดของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เพียงหันไปสั่งพนักงาน “เอานมเย็นที่หนึ่งครับ”

“ได้ค่ะ” พนักงานเสิร์ฟคลี่ยิ้มบาง “แล้วคุณลูกค้าอีกสองท่านจะรับอะไรไหมคะ”

“อา ฉันขอชาเย็นดีกว่า” ‘อากิเอะ ยูซุรุ’ หรือที่ทุกคนเรียกกันว่า ‘โจ’ ขยิบตาให้สาวๆ เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เส้นผมสีชาถูกคลุมด้วยหมวกสีดำ แว่นกันแดดปิดบังดวงตาขี้เล่น “แต่ถ้าได้เธอมานั่งข้างๆ ฉันก็คงไม่ขออะไรมากไปกว่านี้แล้ว” พนักงานสาวยิ้มหวานน้อยๆ ให้กับคำเกี้ยวพาราสี หากเป็นคนอื่นเธอคงรู้สึกว่าเป็นอะไรที่หยาบคาย แต่กับผู้ชายคนนี้ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังหยอกเธอเล่นเสียมากกว่า

“ฉันเอากาแฟเย็น” ชายอีกคนสั่งรายการเสียงเรียบ

“กรุณารอสักครู่นะค่ะ” ลับหลังสาวเสิร์ฟคนสวยเดินห่างจากโต๊ะไป บรรยากาศรอบข้างกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง

“เธอรู้อยู่แล้วสินะว่าพวกฉันคือใคร คุเสะ ฮิบิกิ” ‘คุริกิ โรนัลโด้’ ชายหนุ่มผิวแทน วงหน้าของลูกครึ่งระหว่างญี่ปุ่นและบราซิลขับเน้นให้วงหน้าดูคมคาย ใช้ดวงตาจริงจังแฝงแววกดดันเพ่งมองเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนไม่มีพิษภัยตรงหน้าอย่างประเมินค่า

“พวกคุณก็รู้ว่าผมคือใครเหมือนกัน” ฮิบิกิมองไปทางยุซุรุ “พวกคุณจับผมมาทำไม”

“เฮ้ ดูเหมือนพวกเราจับตัวเธอมาหรือเนี่ย” ยุซุรุเอามือแตะอก “พวกเราไม่ใช่แก๊งลักลอบขโมยเด็กหรอกนะ อีกอย่างเราอุตสาห์พาเธอมาเลี้ยงที่ร้านขนมๆ อร่อยๆ ด้วย แก๊งขโมยเด็กที่ไหนเขาจะทำกัน ต้องเรียกพวกเราเป็นผู้ใหญ่ใจดีต่างหาก-------------”

“ผู้ใหญ่ใจดีใช้ปืนจี้หัวเด็ก?”

“วาจายอกย้อนกับสีหน้าเย็นชาแบบนั้นมันอะไรกัน หืม” ยุซุรุใช้หลังมือประคองท้ายทอย เอนหลังลงพิงกับที่นั่งอย่างผ่อนคลายเกินคาด “จริงๆ ฝ่ายที่เสียหาย น่าจะเป็นพวกเรามากกว่าเนอะ โรนัลโด้”

....................................................................

........................................

...................

...

ย้อนกลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน

“หยุดอยู่นิ่งๆ และตามเรามาซะ คุเสะ ฮิบิกิ”

ปากกระบอกปืนด้านหลังไม่ได้ทำให้ฮิบิกิตื่นตระหนกจนเสียการควบคุมตัว ตรงกันข้ามเด็กหนุ่มกลับใช้สมองประมวลผลหาทางเอาตัวรอดจากการโจมตีในระยะประชิดอย่างรวดเร็ว ใคร่ทบทวนความรู้ทั้งหมดที่ทาง JP’s สอนมา------- แต่แน่นอน ยามตกอยู่ในสนามจริง ทุกข้อมูลและบทเรียนก็ดูเหมือนจะไร้ความหมาย

ต้องพึ่งความสามารถของตนเองเท่านั้น

ฮิบิกิค่อยๆ ยกมือสองข้างขึ้น ท่าทางเหมือนคนยอมจำนนแต่โดยดี

ร่างที่ยืนอยู่เบื้องหลังยกยิ้ม “ใช่ๆ ตัดสินใจแบบนี้ถูกแล้---ว เหวอ!”

หากชั่วพริบตา เด็กหนุ่มที่ทำท่าจะยอมศิโรราบเมื่อครู่กลับเอนหัวหลบปากกระบอกปืน พร้อมก้าวขยับกายถอยหลังจนประชิดร่างของคนถือปืน ด้วยระยะใกล้เพียงนี้ทำให้ยากต่อการยิงกระสุน ฮิบิกิใช้ความได้เปรียบในชั่ววินาทีบิดข้อมือที่กำลังถือปืนของอีกฝ่าย จนปืนร่วงไปกองกับพื้น โดยไม่ลืมเตะปืนให้พ้นรัศมีการหยิบจับ จากนั้นก็จับอีกฝ่ายทุ่มกระแทกพื้นอย่างจัง

ปึก!   

"โอ๊ย! มันเจ็บนะ” ครั้นเห็นใบหน้าคุ้นเคยของชายหนุ่มที่ครั้งหนึ่งเคยร่วมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกันมานอนบ่นโอดครวญอยู่ตรงหน้า ฮิบิกิรีบยั้งมือ 

คุณโจ? มาอยู่ที่นี่ได้ไง

“ปฏิกิริยาไม่เลว” เสียงทุ้มพร้อมกับการมาเยือนของ คุริกิ โรนัลโด้ ไขกระจ่างทุกความข้องใจของฮิบิกิหมดสิ้น “หน่วยก้านดีไม่น้อย ถ้าเธอมาทำงานเป็นนักสืบ----- ก็คงมีชื่อเสียงโด่งดังใช่ย่อย”

ฮิบิกิไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ ท่าทางนิ่งสงบยากจะคาดเดา ไหนจะดวงตาสีฟ้ากระจ่างภายใต้ฮู้ดสีดำที่จ้องเขม็งอย่างเอาเรื่องอีก 

โรนัลโด้แค่นยิ้ม ยื่นมือไปด้านหน้า

“เป็นไง สนใจจะคุยกับพวกเราเป็นการส่วนตัวหน่อยไหม คุเสะ ฮิบิกิ”

..

“เล่นจับฉันทุ่มอย่างไม่ลังเลเลย ทั้งๆ ที่ปืนนั่นเป็นแค่ปืนปลอมแท้ๆ” เห็นยุซุรุบ่นบ่อยๆ แล้ว ฮิบิกิก็เริ่มรู้สึกผิด

“จะเป็นปืนจริงหรือปืนปลอม ยังไงก็ต้องคิดว่าเป็นปืนจริงไว้ก่อนนี่ครับ”

ในการทำงานร่วมกับ JP’s มีหลายครั้งที่ฮิบิกิต้องเผชิญหน้ากับอาชญากร กลุ่มคนร้าย หรือแม้แต่ประชาชนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ การถูกปืนจอหัวแบบนี้หรือการถูกมีดจี้ตัว สำหรับฮิบิกิ มันไม่ใช่ครั้งแรก และมั่นใจว่าจะไม่มีทางเป็นครั้งสุดท้ายตราบใดที่ยังเลือกจะยืนอยู่บนเส้นทางนี้อยู่  

“พวกคุณรู้ได้ไงว่าผมเป็นใคร”

นี่คือสิ่งที่ฮิบิกิสงสัยมากที่สุด

โรนัลโด้ตอบ “เพราะ Box ลับของฉันที่เธอเปิดเช็คอยู่ทุกวันไงล่ะ”

ฮิบิกิกะพริบตาเล็กน้อย “คุณสามารถตรวจสอบได้ด้วยเหรอครับว่าใครกำลังดู Box ลับอยู่”       

“ต้องขอบคุณความช่วยเหลือจากเพื่อนฉัน--------- เขาเป็นคนที่สร้าง Box ลับขึ้นมา”

ฮิบิกิพยักหน้านิดๆ ยอมรับอย่างสงบว่าตนเองพลาดท่าไปจนได้ “แบบนี้นี่เอง”

“ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนเข้ามาเปิดดู Box ลับของฉันตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา แต่เธอก็ไม่ได้นำข้อมูลใน Box ลับไปใช้ในทางที่ไม่ดี--------- ฉันก็เลยปล่อยเธอไป แต่ก็จับตาดูเธออยู่ห่างๆ มาตลอด ------ และตอนนี้ ฉันอยากรู้ว่าเธอได้รหัส Box ลับนี้มาจากใคร” นอกจากเพื่อนเขาที่เป็นคนสร้าง Box ลับ โรนัลโด้ไม่เคยบอกให้ใครรู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

ฮิบิกิมองหน้าโรนัลโด้ เผยยิ้มนิดๆ “ผมได้มาจาก ‘คุณ’ เมื่อหนึ่งปีก่อนครับ”

สถานะของโรนัลโด้ในตอนนี้ดีกว่าครั้งแรกที่พบกันในช่วงเจ็ดวันมาก ตอนนั้นโรนัลโด้ต้องกระเสือกกระสนหนีการตามล่าของยามาโตะ แต่ ณ เวลานี้ การได้เห็นโรนัลโด้มายืนอยู่ในสถานที่ธรรมดาๆ อย่างร้านขายขนมทั่วไปโดยไม่ต้องกังวลว่าจะถูกใครหมายหัว ฮิบิกิก็รู้สึกยินดียิ่งนัก-------------

ดีจริงๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่-----------------

คำตอบที่ได้รับ พร้อมรอยยิ้มอันปราศจากการเสแสร้ง ทำให้โรนัลโด้นิ่งอึ้งไปสักพัก ก่อนหัวเราะในลำคอเบาๆ “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไม แต่-------- จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนกับฉันเป็นคนให้รหัสเธอไปเองจริงๆ”

“อ้าว สรุปเป็นยังไงกันเนี่ย โรนัลโด้” ยุซุรุกะพริบตางุนงงเล็กๆ ท่าทางเหมือนกับเด็กแบบนั้นเรียกเสียงหัวเราะในลำคอนิดๆ จากฮิบิกิ

“ก็ไม่ไงทั้งนั้น” จบประเด็นเรื่อง Box ลับของโรนัลโด้ ชายหนุ่มท้าวคาง มองฮิบิกิด้วยสายตาจริงจัง “เธอมาเอาข้อมูลที่ฉันมีสินะ”

“พูดแบบนี้ แสดงว่าคุณเห็นข้อมูลข้างในแล้วสินะครับ”

“ก็ไม่มาก-------------- แต่ก็มากพอที่จะรู้ว่าเธอกำลังทำงานให้กับ ‘ใคร’”

ดวงตาสีฟ้าสั่นไหววูบ เดาได้ทันทีว่า ‘ใคร’ ที่อีกฝ่ายหมายถึงคือเจ้าของดวงตาอันแสนเย่อหยิ่งคนนั้น “รู้เรื่องทั้งหมดของ JP’s แล้วหรือครับ”

ฮิบิกิไม่อยากให้โรนัลโด้มาเกี่ยวพันกับ JP’s อีก โดยเฉพาะในช่วงเวลาแบบนี้ที่ JP’s กำลังปั่นป่วนจากเรื่องปัญหาภายในและภายนอก

“ก็พอคร่าวๆ----- ทั้งวิธีการ เบื้องหลังเหตุการณ์ประหลาดหลายๆ อย่าง------- พวกเธอคงลำบากกันมาตลอด” โรนัลโด้พูดด้วยสีหน้าลำบากใจ อย่างคนรู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้มาตลอด---- แต่ถ้าเขาได้รู้เบื้องหลังที่แท้จริงยิ่งกว่านี้ ฮิบิกินึกสงสัยว่าโรนัลโด้จะยังทำสีหน้าแบบนี้ได้อยู่อีกไหม “แต่ฉันก็รู้สึกตกใจจริงๆ ที่คนที่เข้ามาแอบดู Box ลับฉันมาตลอดหนึ่งปีคือหนึ่งในเจ้าหน้าหน่วยพิเศษใน JP’s ด้วย” พูดพลางยิ้มเล็กๆ “ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ”

‘บังเอิญ’-------------?

กับคนที่มีอุดมการณ์และหลักการอย่างโรนัลโด้------ จะสามารถพูดคำคำนี้ออกมาด้วยงั้นหรือ ฮิบิกิรู้สึกเหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้อง ครั้นพยายามเรียบเรียงมันกลับเข้าที่ เศษส่วนจิ๊กซอร์ที่เว้าโหว่ในทีแรกก็พุ่งมาปะติปะต่อภาพทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

ฮิบิกิมองตาวาวอย่างเอาเรื่อง “----------- คุณจงใจล่อให้ผมออกที่นี่สินะครับ”

ทั้งเรื่องข้อมูลสุดท้ายที่ได้กล่าวถึง <โค้ดลับ>------- ทั้งหมดนั้นก็เพื่อล่อให้เขาออกมา

นี่คือ------ ‘กับดัก’

โรนัลโด้มองฮิบิกิอย่างประทับใจ “ใช่แล้วล่ะ”

“เพื่ออะไรครับ”

“ส่วนหนึ่งฉันอยากจะรู้ว่า JP’s หน่วยการป้องกันเขตแดนทางพลังวิญญาณของญี่ปุ่นมีตัวตนอยู่จริงๆ รึเปล่า------- และถ้าใช่ ฉันจะได้เตือนบอกพวกเธอว่าพวกเธอจะต้องเผชิญหน้ากับอะไรบางอย่าง---- ที่จะไม่ใช่แค่ปัญหาของพวกเธออีกแล้ว” โรนัลโด้กำมือ “ต่อจากนี้ มันจะเป็นปัญหาของพวกเราทุกคน--------------”

"ครับ?"

หมายความว่ายังไง------?

โรนัลโด้ไม่อธิบาย หากหยิบบางสิ่งออกจากกระเป๋าเสื้อโค้ต “สิ่งนี้คือสิ่งที่ฉันได้มาในคืนที่ถูกทำร้าย”

สิ่งนั้นที่ว่าคือ----- ปริซึมทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าทำจากเหล็กไหลขนาดเท่าหนึ่งฝ่ามือ-----------

?

ฮิบิกิมองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าอย่างงุนงง แม้ในหัวจะมีคำตอบอยู่ในใจ

“กล่องหรือครับ”

“มันคือกล่องใส่ดิสก์ทั้งยี่สิบสี่แผ่น” โรนัลโด้หมุนกล่องทรงปริซึมยาวและเปิดฝา-------- ตรงจุดฝาเปิดปิดอยู่ตรงช่วงด้านข้างของปริซึมพอดี เลยทำให้เป็นที่สังเกตยาก ด้านในปริซึมถูกบุด้วยผ้าไหมสีดำ ทำเป็นช่องเล็กๆ สำหรับเรียงแผ่นดิสต์ทั้งยี่สิบสี่แผ่น----------- “แต่ล่ะแผ่นมีข้อมูลที่แตกต่างกันออกไป แต่แผ่นที่น่าสนใจที่สุด คือแผ่นนี้” ปลายนิ้วหยิบแผ่นดิสก์สีดำแผ่นเดียวขึ้นมาชูตรงหน้าฮิบิกิ

“มันเป็นแผ่นดิสก์ที่ฉันบอกว่ามันใส่ <โค้ดลับ> อยู่ข้างใน-------- เป็นโค้ดลับที่ทางผู้เชี่ยวชาญของฉันก็ยังแกะความหมายมันไม่ออก แต่------------ เราเจอลักษณะตัวแปรบางอย่างที่เหมือนกับโค้ดลับนี่กำลังล่อนไปตามอินเทอร์เน็ต”

“ตัวแปรในอินเทอร์เน็ต--- ค่าของอะไรงั้นหรือครับ------?” หากก่อนที่ฮิบิกิจะได้รับคำตอบ เสียงหวานก็ขัดแทรก

“ทุกท่านค่ะ เครื่องดื่มได้แล้วค่ะ” พนักงานสาวเสิร์ฟเครื่องดื่มทั้งสามลง โค้งตัวให้อย่างอ่อนโยน “ทานให้อร่อยนะคะ”

“ขอบใจนะ คุณหนูสุดสวย” ยุซุรุส่งยิ้มตอบรับเล็กๆ ก่อนจะวกกลับเข้ามาในวงสนทนาอีกครั้ง “จะว่าไป เธอยังดูเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่เลยนี่เน่อะ อืม น่าจะได้เล่น ‘เกม’ อะไรบ้างสินะ โดยเฉพาะกับเด็กผู้ชาย------ มันเป็นเรื่องที่ห้ามใจกันไม่ได้หรอก----------- จริงม้า”

“ครับ?” ฮิบิกิมองชายหนุ่มอย่างสับสน ไม่รู้ว่าจากเดิมที่กำลังคุยเรื่องตัวแปรที่ถูกเก็บเป็นข้อมูลลับสุดยอด สามารถวกมาเรื่องเกมได้ยังไง---?

ยุซุรุพูดเกริ่น “ทำนองว่าค่าตัวแปรนี้มันเกี่ยวกับเกมในมือถือน่ะ----”

“เป็นเกมที่กำลังเตรียมเปิดตัวใหม่และกำลังเป็นข่าวดังในอินเทอร์เน็ต---------- ‘เพลย์อิ้ง’ เกม-----” โรนัลโด้ชูรูปโทรศัพท์ เป็นตราสัญลักษณ์วงกลมสีเหลือที่รอยยิ้มอยู่แต่เพียงปากล่าง ด้านล่างมีเขียนไว้ว่า PLAYING-GAME “เรากำลังคิดว่าเพลย์อิ้งเกมนี้อาจเป็นภัยคุกคามต่อมนุษยชาติ”

“มนุษ----ยชาติ------?” ฮิบิกิถึงกับไปไม่เป็นกับสิ่งที่ได้ยิน

ยุซุรุเอ็ดเพื่อนสนิท “เฮ้ๆ ฉันว่านายพูดเรื่องนี้เร็วเกินไปรึเปล่า ต้องให้เด็กมันค่อยๆ คิดตามสิ” โผงผางพูดออกไปตรงๆ จะทำให้ตกใจเสียมากกว่า

“การที่เขาเข้ามาทำงานที่ JP’s ได้ด้วยอายุเท่านี้ แสดงว่าเขาต้องเตรียมใจเผชิญหน้ากับเรื่องแบบนี้ไว้อยู่แล้ว” โรนัลโด้ยื่นโทรศัพท์ให้ฮิบิกิดูคลิปหนึ่งซึ่งมีความยาวประมาณสามสิบวินาที “เกมเพลย์อิ้งจะเปิดตัวตอนเที่ยงคืนของวันนี้-------- เป็นเกมส์ลึกลับที่ไม่รู้ว่าใครเป็นผู้สร้าง แต่เมื่อสี่วันก่อน ทางทีมงานคนสร้างเพิ่งปล่อยโฆษณาเกี่ยวกับรายละเอียดของเกมออกมา”

ฮิบิกิดูโฆษณาตัวอย่าง

สิบห้าวินาทีแรกเป็นเสียงบรรยายความอัศจรรย์ของเกม ---------- สุดแสนจะธรรมดา

หากสิบวินาทีหลัง----------- คือการอัญเชิญปีศาจ!

นี่มันบ้าอะไร?!!

มือขาวชุ่มเหงื่อกุมขอบโต๊ะแน่น ตาจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวในคลิปที่กำลังฉายภาพคนอัญเชิญที่ถูกเรียกว่า ‘เพลย์เยอร์’ กับสัตว์อัญเชิญที่ถูกเรียกว่า ‘มอนสเตอร์’--------------- โดยกระบวนการแล้ว มันเหมือนกับของ JP’s ไม่สิ หรืออาจจะเหนือกว่าเสียด้วยซ้ำ!  

นี่มันอะไรกัน?!

จนช่วงห้าวินาทีสุดท้าย คาแร็กเตอร์ในชุดเจ้าชายผมสีน้ำตาลแดงไหม้สวมหน้ากากปิดหน้าช่วงบนโผล่ขึ้นมา และก้มโค้งลง 

[-แล้วพบกันในวันใหม่ของวันพุธนี้ ทุกๆ ท่าน----------ขอให้มีความสุข-]

“นี่มัน-----”

“อาจดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระ” โรนัลโด้แค่นยิ้ม “แต่ลองคิดดูสิ หากประชาชนทั่วไปสามารถอัญเชิญปีศาจออกมาได้เหมือนกัน โลกใบนี้จะเกิดอะไรขึ้น” ฮิบิกิหน้าซีดขาว ยามนึกถึงผลกระทบและความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้นทั่วทุกสารทิศ

ยุซุรุทำมือเป็นรูปปืน จี้หัวตัวเอง “ก็คงไม่ต่างจากการที่ให้ทุกคนถือปืน เหลือเพียงแค่สัญญาณเตรียมเหนี่ยวไกเท่านั้น”

ฮิบิกิมือสั่น ในลำคอแห้งผากจนต้องดื่มนมหวานซ้ำเข้าไป “แต่---- มันอาจไม่ใช่อย่างที่พวกเราคิดก็ได้” ตราบใดที่ไม่สามารถยืนยันได้ว่าเพลย์อิ้งเกมสามารถใช้อัญเชิญปีศาจขึ้นมาได้จริงๆ----

“ก็ถูกของเธอ” ยุซุรุยื่นกระดาษเปล่าชิ้นหนึ่งที่มี <รหัสบางอย่าง> เดียวกันกับ <โค้ดลับ> ให้ฮิบิกิ “สองสามอาทิตย์ก่อน ฉันโดนเจ้าพวกที่กำลังก่อความวุ่นวายให้ทาง JP’s ทาบทามให้มาเข้าร่วมกลุ่ม แต่ฉันปฏิเสธไป แต่-------อย่างน้อยฉันก็ได้ของเล็กของน้อยติดมือมา”

ตาสีฟ้าใสเบิกกว้าง “นี่มัน-----”

“ฐานข้อมูลของแอปที่พวกมันใช้” ปลายนิ้วดันแว่นกันแดดให้เข้าที่ “เหมือนกับตัว <โค้ดลับ> เลยใช่ไหมล่ะ”

ฮิบิกิกำกระดาษในมือแน่นจนยับยู่

โรนัลโด้ดึงดิสก์ที่มีส่วนของ <โค้ดลับ> “ลองดูนี่เพิ่ม” ชายหนุ่มนำรูปแบบของ <โค้ดลับ> ในกระดาษที่ได้มาในคราวแรกมาวางเทียบกับข้อมูลหรือฐานข้อมูลของเกมส์เพลย์อิ้งในโทรศัพท์---------------

และพบว่าสามข้อมูลนี้ มันเหมือนกันราวกับก็อปข้อมูลเดียวกันมา

โค้ดลับ, แอปที่กลุ่มคนที่กำลังต่อกรกับ JP’s ใช้ รวมถึง ฐานข้อมูลจากเพลย์อิ้งเกมส์มีลักษณะการออกแบบเหมือนกันหมด----------------------------------

“โค้ดนี่---------- ‘คือรูปแบบแอปอัญเชิญแบบใหม่’” โรนัลโด้กอดอก “เป็นแอปอัญเชิญปีศาจ ที่มีพลังสูงกว่าของ JP’s มาก” ทั้งระบบที่ซับซ้อน รูปแบบแปลนที่ออกแบบมาให้ง่ายต่อการอัญเชิญ------------ แต่อันตรายกว่าเป็นเท่าตัว

ฮิบิกิถึงกับพูดไม่ออก เพียงคำนึงถึงค่าความเสียหายที่จะตามมาหากสิ่งที่โรนัลโด้พูดเป็นความจริงหัวใจแทบหยุดเต้น และไม่อาจตอบโต้ออกไปได้ เมื่อโรนัลโด้ตอกย้ำเขาด้วยความจริงที่ไม่ต่างจากการผลักเขาลงไปในธารน้ำแข็ง ปล่อยให้จมดิ่งลึกลงไปในมหาสมุทรสีดำ

“ลองคิดดูนะ คุเสะ ฮิบิกิ หากคืนนี้เกมส์เพลย์อิ้งเปิดตัวขึ้นมาจริงๆ จะต้องมีคนบริสุทธิ์มากมายต้องตายกี่คน?”

.+..+..+..+..+..+..+..+..+.

เหลือเวลาอีก 4 ชั่วโมง 21 นาทีก่อนจะเช้าวันใหม่

ฮิบิกิยืนอยู่หน้านาฬิกาเรือนใหญ่

ระบบสาธารณูปโภคของชินจูกุทั้งหมดทุกอย่างถูกระงับการใช้งานชั่วคราว แม้แต่สัญญาณโทรศัพท์ยังไม่มี ทำให้ผู้คนตกอยู่ในความอลหม่าน ทางเจ้าหน้าที่การดูแลความปลอดภัยทั้งหมดในเขตชินจูกุต้องยืนถือลำโพงประกาศให้ประชาชนอยู่แต่ในบ้านเรือนจนกว่าจะสามารถควบคุมสถานการณ์ตอนนี้ได้ และนี่คือสาเหตุว่าทำไมแม้จะเป็นเวลาเพียงสองทุ่ม ถนนหลักถึงได้ดูเคว้งคว้าง ปลอดคนยิ่งนัก

ฮิบิกิหยุดอยู่ตรงหน้าทางม้าลาย เด็กหนุ่มแหงนหน้ามองไฟสัญญาณจราจรที่ถูกปิดทำการ

ไม่มีไฟแดงเหลืองเขียว-----------------------

ครั้นเห็นเสาสัญญาณไฟ ฮิบิกิก็นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ช่วงบ่ายที่ตนได้ประสบเหตุเสี่ยงตาย แม้ฮิบิกิจะพยายามแง่บวกไว้ว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุ แต่เมื่อนึกย้อนกลับไปทีแรกที่เจ้าหน้าที่สาวได้เอ่ยเตือนเขาก่อนล่วงหน้าสักสองสามวิ แสดงว่าหล่อนต้องตรวจพบอะไรผิดปกติบางอย่างแน่ และจากที่ได้สอบถามข้อมูลจากพวกโรนัลโด้ ฮิบิกิก็มั่นใจว่าพวกโรนัลโด้ไม่มีส่วนเอี่ยวในเรื่องอุบัติเหตุช่วงตอนกลางวัน

ศีรษะก้มต่ำ ดวงตาสีฟ้าวาวแสงอย่างคนใช้ความคิด

มีความเป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นฝีมือของคนที่กำลังต่อกรกับ JP’s-----------------------? แต่----------- ถ้างั้นทำไมพวกนั้นถึงมาเล่นงาน ‘เขา’ ล่ะ----------? เพราะฝั่งนั้นรู้ว่าเขากำลังสืบหาข้อมูลของพวกมันอยู่-------? ก็ไม่น่าใช่ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริง พวกระดับมือโปรของทางนั้นคงแห่มาหาเขาหมดแล้ว------------------

หรือว่า------------ มีอะไรที่เขามองข้ามไป-------------?

ขณะที่ข้อมูลนับร้อยแปดในหัวกำลังตบตีกันชุลมุน เสียงกริ๊งจากตู้โทรศัพท์ของฝั่งตรงข้ามเปล่งเสียงลั่น

กรี๊ง---------------------!

ฮิบิกิเงยหน้ามองหาต้นเสียง

ในยามวิกาลที่ระบบการสื่อสารเป็นอัมพาตแบบนี้ ทำไมโทรศัพท์สาธารณะถึงยังใช้การได้อยู่อีก--------? 

แล้ว-- ใครเป็นคนโทรมา------------?

กรี๊ง---------------------!

ร่างในฮู้ดสีดำเบิกตากว้างนิดๆ

หรือว่า...

ชื่อที่แล่นวาบเข้ามาในหัวผลักดันให้ฮิบิกิรีบเดินข้ามถนนไปยังตู้โทรศัพท์ มือขวาดันประตูสีแดง ส่วนมือซ้ายก็ยกหูโทรศัพท์ขึ้นแนบ ไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะถามออกไป

"นั่นนายใช่ไหม ยามาโตะ---?"

.+..+..+..+..+..+..+..+..+.

ร่างโปร่งของผู้บังคับบัญชาการ JP's หรี่ตา ยอมรับว่าตนรู้สึกผิดคาดนิดๆ กับคำถามแรกของคนที่ทำให้เขาต้องถ่อมาถึงที่นี่ 

"ใช่"

//นายติดต่อมาได้ไง//

"นี่ไม่ใช่เวลามาถามคำถามไร้สาระ" ยามาโตะพูด ขณะจับจ้องยังแผ่นหลังของร่างที่กำลังคุยโทรศัพท์สาธารณะกับเขาบนหน้าจอ "เล่าทุกอย่างที่นายรู้มาเดี๋ยวนี้"

ต่อให้ฮิบิกิอ้างว่าข้อมูลที่ตนรู้มาอาจไม่ถูกต้อง และต้องการหาข้อมูลสนับสนุนมากกว่านี้ ยามาโตะก็จะพยายามเค้นทุกอย่างที่ฮิบิกิรู้ออกมาให้จงได้

ร่างในฮู้ดระต่ายสีดำกวาดสายไปรอบกาย //-----ฉันไม่มั่นใจว่ามีใครลอบดักฟังหรือเปล่า//

การทำงานกับ JP’s มาหนึ่งปีเต็ม จากประสบการณ์การถูกล่วงรู้ความลับในระหว่างสนทนาอย่างนี้มีให้เห็นเป็นตัวอย่างประจำ และรู้ด้วยว่ามันอันตรายแค่ไหน และผลลัพธ์ที่เลวร้ายของมันทำให้ฮิบิกินึกลังเล

"ไม่ต้องสนเรื่องอื่น" ยามาโตะไม่อยากเสียเวลามากกว่าไปกว่านี้ เลยพูดสำทับ "ไม่มีใครแอบฟังทั้งนั้น"

เสียงสูดหายใจลึกดังจากฝั่งตรงข้าม //--------ได้//

แล้วเรื่องราวทุกอย่างก็ถูกถ่ายทอดออกมา

ทั้งเรื่อง Box ลับของโรนัลโด้ การขโมยข้อมูลของกลุ่มคนร้ายที่น่าจะเป็นกลุ่มเดียวกับกลุ่มคนปริศนาที่ทาง JP’s กำลังต่อกรด้วย เรื่องของ <โค้ดลับ> ในแผ่นดิสก์แผ่นสุดท้ายที่มีลักษณะฐานข้อมูลตรงตามแอปอัญเชิญรูปแบบกับแอปเดียวที่กลุ่มคนปริศนากำลังใช้กันอยู่ และมัน--- ยังตรงกับลักษณะของเกมที่ในไม่อีกกี่ชั่วโมงจะเริ่มเปิดให้เล่นกัน ทุกอย่างล้วนดูรวดเร็วเสียจนคนเล่าเรื่องอย่างฮิบิกิแทบหายใจไม่ออก มือกำโทรศัพท์กำแน่นจนสั่นเกร็ง

“เหลือเวลาอีกแค่สี่ชั่วโมงเท่านั้น---------------- ยามาโตะ”

ฮิบิกิรู้สึกเหลือเชื่อที่ตนสามารถเรียบเรียงคำพูดทั้งหมดออกมาได้อย่างไม่ติดขัด อากาศกลางคืนไม่ได้ร้อนจัด แต่ในสถานการณ์วิกฤตแบบนี้ เม็ดเหงื่อไหลออกมาเป็นเส้นอาบกรอบหน้าขาว

//แค่หาฐานทัพของพวกนั้นให้เจอก่อนเวลาก็หมดปัญหาแล้ว---- อย่างนายน่าจะหาได้อยู่แล้วนี่//

คำตอบจากปลายสาย เรียกรอยยิ้มเจื่อนจากฮิบิกิ “เมื่อชั่วโมงก่อนฉันกับพวกโรนัลโด้ลองไปดูมาหมดแล้ว------ แต่ทั้งหมดเป็นฐานทัพหลอกหมดเลย” หลังจากคุยกับโรนัลโด้เสร็จ ฮิบิกิกับพวกกลุ่มโรนัลโด้ก็เสียเวลามากกว่าสองสามชั่วโมงในการวิ่งโร่ไปมาระหว่างเขตนู้น เขตนี้ จนสุดท้ายก็มาตายรังที่เดิม “ศัตรูครั้งนี้เล่นยากกว่าที่เคยเจอ”

//ตัวหมากฝั่งนั่นมีเยอะว่างั้น// สังเกตได้จากน้ำเสียงจากปลายสาย--- ฟังดูอารมณ์ไม่ดีสุดๆ

“มีข้อเสนอไหม”

//ฉันจะให้คนส่งพิกัดใหม่ในชินจูกุทั้งหมดไปให้ ดูในโทรศัพท์เอาเอง// ไม่ลืมย้ำว่า //นายต้องรีบเอาแผ่นดิสก์พวกนั้นมาให้ฉัน----เร็วที่สุด เข้าใจไหม//

คำพูดเฉยชา ดูไร้เยื่อใย ทำให้ฮิบิกิอดหนักใจไม่ได้

จอมบงการอีกแล้ว-----------------------------------------------------

“เข้าใจแล้ว” แต่ว่าก่อนจะวางสาย ฮิบิกิก็อดถามไม่ได้ “สถานการณ์ทางนั้นโอเคไหม” ที่ฮิบิกิพูดหมายถึง JP's สาขาโตเกียวที่ยามาโตะต้องอยู่ประจำการเป็นแกนกลางหลักที่ยามาโตะ ‘ต้อง’ ประจำการอยู่-----

เสียงฝั่งนั้นเงียบหายไปสักพัก จนฮิบิกินึกแปลกใจ ครั้นพอจะเอ่ยทัก ยามาโตะก็กล่าวขึ้นมาก่อน

//ดีกว่าที่นายเจอเยอะ// พูดจบ ยามาโตะก็ตัดสายทิ้งไปทันที

ฮิบิกิถอนหายใจโล่งอกกับตนเอง “ก็ดี” ------------- อย่างน้อย JP’s สาขาใหญ่ก็ยังมียามาโตะคอยควบคุมสถานการณ์อยู่------------------------------------------------

ฮิบิกิหยิบโทรศัพท์ เปิดหาข้อมูลที่ถูกส่งมาเป็น Message ส่วนอีกมือก็กดวิทยุสื่อสารแบบรุ่นเก่าที่ไม่จำเป็นต้องใช้สัญญาณโทรศัพท์ของโรนัลโด้ยกขึ้นแนบสื่อสาร

เขาไม่อยากดึงพวกโรนัลโด้เขามาเกี่ยว--------------- แต่ตอนนี้--- ไม่ใช่เวลามาลังเลแล้ว

เหลืออีกแค่สี่ชั่วโมงเท่านั้น-------

“ผมฮิบิกิครับ ขอเรียกระดมพลทุกคนเดี๋ยวนี้”

.+..+..+..+..+..+..+..+..+.

กดวางสายไปได้สักพัก ยามาโตะยังคงยืนนิ่ง ไม่ละสายตาออกจากร่างที่อยู่บนหน้าจอจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินลับหายไปในตรอกซอยแห่งหนึ่งแล้วจึงค่อยหมุนตัวกลับ ร่างสูงสง่าก้าวผ่านร่างผู้บุกรุกหลายคนที่ในตอนนี้อยู่ในปางตาย สายตากดต่ำลงจากองศาปกติ จับจ้องการต่อสู้ของกลุ่มคนเบื้องล่างที่ดูยังไงฝั่งตรงข้ามก็ไม่มีสิทธิ์จะชนะ ด้วยความต่างชั้นของระดับพลังที่แตกต่างกันมากเกินไป

จวบจนคนสุดท้ายได้ลิ้มรสชาติแห่งความปราชัย เสียงผู้เป็นนายเอ่ยเรียกขาน

“พอได้แล้ว เซอร์เบอรัส”

เซอร์เบอรรัสที่กำลังตระกุยปีศาจอัญเชิญผละออกจากเหยื่อ กลับมายืนตระหง่านเคียงข้างผู้นำตระกูลโฮซึอินอีกครั้ง

ตัวแทนผู้คุม JP's สาขาชินจูกุที่ได้แต่ยืนคุมสถานการณ์อยู่ห่างๆ กำมือชุ่มเหงื่อแน่น สายตาจับจ้องแผ่นหลังสีดำของเด็กหนุ่มผู้มีอำนาจสูงสุดใน JP's หักห้ามไม่ได้ที่จะไม่สั่นสะท้านด้วยความพรั่นพรึงกับอำนาจอันไร้ขีดจำกัด

ไม่มีทางเอาชนะได้เลย!

เวลานั้น ตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวหาได้รับรู้ถึงความคิดของพวกเดียวกันไม่ เด็กหนุ่มใช้มือลูบไล้ไปตามขนนุ่มของเซอร์เบอรัสอย่างชมเชย เอ่ยสั่งการด้วยเสียงที่ดังก้องเปี่ยมด้วยอำนาจ 

“สั่งให้เจ้าหน้าที่ทุกคนกลับมารักษาการอยู่ที่นี่ซะ-------------” ยามาโตะดึงถุงมือผ้าของตนจนตึง ตาสีอเมทิสทอแสงจรัส “ฉันจะลงสนามเอง”

.+..+..+..+..+..+..+..+..+.

10.59 P.M.

-นิชิตันๆ-

เซเลอร์มูนตัวจ้อยเด้งตัวขึ้นมาด้วยใบหน้างอนตุบป่อง -ฝั่งเราโดนบุกแล้วนะ ทำไมนิชิตันไม่ทำอะไรเลยล่ะ?!-

"น่าๆ" นิชิวาระตอบเสียงเอื้อยๆ ขณะยิ้มอย่างมีความสุขในห้องมืดที่มีแต่แสงหน้าจอคอมพิวเตอร์นับสิบตัว "ปล่อยให้ฉันอารมณ์ดีอีกนิดสิ---- อา มีความสุขจังเลยนะ บ่ายนี้ได้ไปเดทกับนิจจัง-------"

-พวกเซเลอร์เดือดร้อนหมดแล้วนะ!-

"โอเคๆ ทำงานแล้วจ้า ทำงานแล้วจ้า" ตอบอย่างเซ็ง พลางไถลเก้าอี้เลื่อนไปฝั่งตรงข้ามของมุมห้อง

ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้าไปใกล้หน้าจอแสดงผล

"อืมมม โดนเล่นไปไม่ใช่น้อยเลยนะเนี่ย" เด็กหนุ่มเกาหัวแกรกๆ ค้นพบว่าฐานทัพลับแบบหลอกๆ ของตนถูกทำลายไปหลายสิบที่แล้ว และไหนจะฐานทัพจริงบนดินทั่วทั้งประเทศอีก--- ยับเยินสุดๆ "แค่ไม่กลับมาดูผลไม่กี่ชั่วโมงเอง----- โดนเล่นซะเละเลยนะ"

เซเลอร์มูนโวยเสียงเล็กๆ

-นิชิตันจะเอาไงต่อ เหลือเวลาอีกชั่วโมงหนึ่ง บางทีฝั่งเราอาจแพ้ก็ได้น้า-

"ใครว่าล่ะ เซเลอร์จัง" นิชิวาระมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง พลันมุมปากขยับโค้งเป็นรอยยิ้มดุจจันทร์เสี้ยว ในจักษุสะท้อนภาพการขยับของเข็มนาฬิกา

"นาฬิกาของฉันมันบอกว่าเหลืออีกแค่ 11 นาทีต่างหาก"

ตอนนี้ เวลา 11.00 P.M.

.+..+..+..+..+..+..+..+..+.

11.04 P.M.

"เป็นไงบ้างครับ" ฮิบิกิวิ่งเยาะๆ เข้าไปหาโรนัลโด้ กับยุซุรุที่วิ่งหอบจนตัวโยน

"เหนื่อยเป็นบ้าเลย ต้องวิ่งไปวิ่งมาแบบนี้" ยุซุรุบ่นเสียงระโหยระแหง "เป็นวัยรุ่นนี่มันน่าอิจฉาจริงๆ นะ------ แต่ก็แอบรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกลุ่มวายร้ายต้องไปวางระเบิดฐานบัญชาการอยู่แปบหนึ่งเหมือนกันแฮะ"

โรนัลโด้และเพื่อนๆ ที่ทำหน้าที่เป็นสายสืบลับ รวมถึงยุซุรุ และฮิบิกิได้แบ่งคนออกเป็นกลุ่มย่อยๆ แยกกันกระจายออกไปทำลายฐานทัพของฝ่ายตรงข้ามที่อยู่ในเขตชินจูกุทั้งหมด นับเป็นโชคดีมหาศาลที่พวกโรนัลโด้มีอาวุธภัณฑ์อยู่ครบมือ ทั้งระเบิด ปืน มีด ไม่ต่างไปจากกองกำลังใต้ดินเลย ล่ะ

แต่------ ถ้าจะเห็นว่าจำเป็นจริงๆ ก็คงต้องชนด้วยแอปอัญเชิญปีศาจเนี่ยล่ะ

“ใช้แอปอัญเชิญปีศาจเนี่ย----- เหนื่อยสุดๆ ไปเลย--------------------------------” ยุซุรุที่เพิ่งเคยใช้แอปปีศาจของทาง JP’s ครั้งแรกแทบหมดแรงล้มลงไปคลานกับพื้น “ถ้าฝืนใช้งานแบบนี้ทั้งวันล่ะก็---- ได้แห้งตายแน่ๆ”

"อย่างน้อยฐานทัพทั้งหมดของศัตรูในเขตชินจูกุพวกเราก็ตามไปเก็บหมดแล้ว" โรนัลโด้ที่มีสภาพดีกว่ายุซุรุลุกขึ้นยืน "หวังว่าทางฝั่ง JP's จะไปได้สวย"

ยุซุรุบ่น "เผลอๆ อาจเก็บหมดแล้วก็ได้มั่ง ฝั่งนู้นมีพวกหัวโจกที่อยู่โตเกียวนี่น่า ถึงจะติดต่อใครไม่ได้ แต่ก็มีแต่พวกตัวท็อปๆ อยู่ที่นั่นกันทั้งนั้น แต่ทางฝั่งเราติดต่อได้แต่ JP's ที่อยู่ในสาขาชินจูกุอย่างเดียว และกำลังพลที่ออกปฎิบัติการก็เป็นแค่ประชาชน-----!"

"อย่างน้อยก็ดีกว่าติดต่อใครไม่ได้เลยนะครับ" ฮิบิกิพูดให้กำลังใจ ก่อนนึกเอะใจอะไรบางอย่าง "เมื่อกี้คุณโจบอกว่าตอนนี้ JP's สาขาโตเกียวติดต่อใครไม่ได้หมายความว่าไงครับ" เขาพอทราบเรื่องที่ในตอนนี้เรื่องการคมนาคม การติดต่อสื่อสารทั้งหมดในเขตชินจูกุถูกระงับการใช้ทั้งหมด แต่ไม่ยักรู้ว่า JP’s สาขาโตเกียวจะเป็นแบบเดียวกันด้วย

แล้วที่เขาคุยอยู่กับยามาโตะล่ะ--------?

"ระบบการสื่อสารทั้งหมดในเขตชินจูกุถูกทำลายไปหมดแล้ว ทำให้ภายนอกติดต่อเข้ามาไม่ได้ เพราะไม่มีสัญญาณ---- ถ้าจะติดต่อได้ ก็มีแต่ต้องติดต่อผ่านกันทางการติดต่อ JP's ของฝ่ายสาขาชินจูกุเท่านั้น------ ซึ่งก็ทำได้มากสุดคือการติดต่อกับคนใน" โรนัลโด้เป็นคนตอบ มองฮิบิกิอย่างสงสัย "เมื่อกี้ที่ทาง JP's ติดต่อมาก็เป็นสาขาในชินจูกุไม่ใช่หรือ?"

“จากโตเกียวน่ะครับ”

“เอ๋ แปลกจัง หรือว่าทางฝั่งนั้นจะใช้การติดต่อได้แล้ว”

“ทาง JP’s สาขาโตเกียวอาจมีพลังงานสำรองเก็บเอาไว้ก็ได้---- เพราะที่นั่นเปรียบเสมือนเป็นหัวใจของ JP’s เลยนี่ คงหาทางทำอะไรสักอย่างที่จะประคองระบบสื่อสารเอาไว้-----” โรนัลโด้คาดการณ์ได้ถูกต้อง “แต่------- ไม่ว่าจะยังไง การที่ภายนอกจะติดต่อเข้ามาในเขตชินจูกุได้ก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี”

ฮิบิกินึกไตร่ตรองอยู่เงียบๆ

JP’s ภายนอกทุกเครือข่ายไม่สามารถติดต่อ JP’s สาขาชินจูกิได้-------- แต่ JP’s สาขาชินจูกุยังสามารถติดต่อกับคนในได้

ฮิบิกินิ่งคิด

------------- คงไม่ใช่ว่ายามาโตะมาที่นี่ใช่ไหม?

ไม่สิ---- คนอย่างยามาโตะ ถ้ารู้ว่าที่นี่จะขาดสัญญาณติดต่อจากโลกภายนอกก็ต้องมาที่นี่เพื่อออกคำสั่งด้วยตัวเองอยู่แล้ว ถึงแม้จะไม่อยู่ประจำการที่โตเกียว แต่ทางนั้นก็ยังมีคนมีฝีมืออีกตั้งหลายคน ทั้งคุณมาโคโตะ คุณฟูมิ-------

พอตระหนักได้แบบนั้น ฮิบิกิก็เริ่มรู้สึกกะวนกะวายใจขึ้นมา

ทำไมถึงทำอะไรเสี่ยงๆ แบบนี้!?

"ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ"

"ใช่แล้ว"

“ผมจะตามไปสบทบพวก JP’s ที่สาขาชินจูกุน่ะครับ”

“หืม เธออยู่กับพวกเราก่อนก็ได้นี่ ไปที่นั่นตอนนี้ ก็คงช่วยอะไรไม่ได้มาก”

“ก็อาจจะใช่------” ตาสีฟ้าหลุบต่ำตวัดขึ้นสบ มั่นคง

“แต่ผมจำเป็นต้องไปครับ”

สายตาแน่วแน่ในดวงตากระจ่างวาว จนผู้ฟังทั้งสองไม่คิดคัดค้าน

“ขอให้โชคดีนะ”

“ครับ” ฮิบิกิหันมองโรนัลโด้ “แล้วเรื่องดิสก์----------”

“เธอจะเอาไปเลยก็ได้” โรนัลโด้ยื่นกล่องดิสก์ให้ฮิบิกิ “ฉันว่าส่งให้ถึงมือของ ‘หัวหน้า’ ของเธอให้เร็วที่สุด มันน่าจะดีกว่า” แวบหนึ่งที่ฮิบิกินึกถึงเหตุการณ์ช่วงเจ็ดวัน---- เขาจำได้ว่าโรนัลโด้ไม่ชอบหน้ายามาโตะสุดๆ----- เด็กหนุ่มนึกสงสัยว่าถ้าโรนัลโด้กับยามาโตะตอนนี้เจอกันโดยปราศจากความบาดหม่างจะเป็นยังไงกันนะ

“แต่ก็ไม่แน่” ยุซุรุค้าน “อาจมีพวกบุกมาแย่งดิสก์ไปก็ได้ ใครจะรู้”

“นั่นสินะครับ” ฮิบิกิคว้าแผ่นกล่องปริซึมที่ใช้ใส่แผ่นดิสก์ มองมันอย่างพิจารณา พลันบังเกิดความคิดบางอย่าง เด็กหนุ่มเร่งเปิดกล่องปริซึมเหล็ก เลาะเอาบุดำสำหรับที่ใส่แผ่นดิสก์รวมถึงแผ่นดิสก์ทั้งยี่สิบสี่แผ่นออกมา แล้วนำไปไว้ในกระติกน้ำของ JP's ที่ถูกดื่มจนหมดและเหน็บไว้ที่เข็มขัด ส่วนกล่องปริซึมเปล่าๆ ก็ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ดสีดำ ทำให้ดูเด่นสะดุดตา------------ เหมาะที่จะใช้เป็นตัวล่ออย่างยิ่ง

โรนัลโด้ถึงกับตะลึงงัน “นี่----- เธอ”

ดิสก์ทั้งหมดยี่สิบสี่แผ่นที่เก็บรักษาความลับสำคัญระดับประเทศ ------ ถูกซ่อนไว้ในกระติกน้ำร้อน-------?

ถ้าเอาไปเล่าให้ใครฟัง คงโดนชี้นิ้วด่ากราดว่าเป็นไอ้บ้าแน่ๆ

ฮิบิกิพูดอย่างไม่มั่นใจ "ถ้าเป็นไปได้---- ผมไม่อยากจะทำแบบนี้ แต่เพราะผมไม่รู้ว่าระหว่างทางจะเกิดอะไรขึ้นอีกรึเปล่า----" ในเวลาเช่นนี้ ฮิบิกิไม่สามารถเชื่อใจในตัวใครได้จริงๆ--------- แม้แต่ตัวเขาเอง เขายังไม่ค่อยกล้าเชื่อเลยว่าจะทำได้รึเปล่า “ผมจะไม่ยอมให้ใครเอาดิสก์พวกนี้ไปเด็ดขาด”

ข้อมูลเหล่านี้--------- เขาจะนำไปส่งให้ถึงมือยามาโตะเอง สาบานเลย

"ขอฝากทางนี้ด้วยนะครับ"

โรนัลโด้พยักหน้า รับปากหนักแน่น "ไม่ต้องห่วง ฉันจะรับช่วงต่อเอง"

ฮิบิกิหันหลัง เตรียมเดินทางไปที่หอคอยของชินจูกุ

“ครั------”

ไม่ทันที่จะพูดจบ ฮิบิกิชะงักเมื่อรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงฉับพลันในร่างกาย

ตุบ— ตุบ—! 

บางอย่างที่เต้นดังอยู่ในหัว จังหวะหนักหน่วงทำลายทุกการรับรู้ เช่นเดียวกับความเจ็บปวดมหาศาลที่พุ่งสู่จุดสูงสุดในชั่ววินาที

“อ๊ะ!”

ตาสีฟ้าเบิกโพล่ง มือจับขมับแน่น ตัวคู้งอ ริมฝีปากเปิดอ้าคล้ายจะกรีดร้อง แต่สิ่งที่หลุดออกมากลับมีแต่เพียงลมหวิวๆ แผ่วๆ แม้แต่แรงจะกรีดร้องยังไม่มี

-----เอ๊ะ------------------------?

มือขาวยกขึ้นแตะขมับ แม้ตอนนี้มันจะกลับมาอยู่ในระดับปกติแล้ว----- แต่------- ความเจ็บปวดที่ยังหลงเหลือติดอยู่ในเส้นประสาท ก็ยังไม่เลือนหายไป

ปากเพยอรับอากาศเข้าไปภายในรัวเร็ว

------เมื่อกี้------------------------ มันอะไร-------?

ความสงสัยแผ่กระจายดุจระรอกคลื่นน้ำที่แผ่ขยาย หากก่อนที่หนองน้ำขุ่นมัวจะได้รับการชำระให้บริสุทธิ์ การมองเห็นของฮิบิกิก็เริ่มพร่าเลือน การรับรู้ดับวูบไปชั่วขณะ ความกังวลแทรกซึมไปทั่วอณูร่าง แต่อย่างน้อย ระบบการนึกคิดของฮิบิกิก็ยังทำงานได้อย่างดีเยี่ยม จากนั้นไม่กี่ชั่วอึดใจ จังหวะหนักหน่วงที่สมองก็กลับมาเล่นงานฮิบิกิซ้ำอีกครั้งหนึ่ง

เสมือนได้ยินเสียงเต้นตุบของเส้นเลือดในสมอง มันรุนแรงจนฮิบิกิกลั้นเสียงกรีดร้องไม่อยู่

ตุบ— ตุบ—! 

“อั๊ก!” คราวนี้ฮิบิกิประคองตัวเองไม่อยู่ ล้มลงไปกองกับพื้น หากไม่ติดโรนัลโด้วิ่งเข้ามารับร่างเขาไว้ก่อน

“เป็นอะไรไป คุเสะ ฮิบิกิ” โรนัลโด้ก้มมองสีหน้าของคนกำลังคู้ตัวกุมศีรษะตนเองแน่น สายตาปะกับวงหน้าขาวซีดไร้เลือด บิดเบี้ยวอย่างทุกข์ทรมานเพราะอาการปวดหน่วงในศีรษะอย่างรุนแรง

“เฮ้ ไหวรึเปล่า” ยุซุรุเห็นท่าไม่ดี ถามอย่างเป็นห่วง

“เ----จ็บ” ฮิบิกิวางศีรษะที่หนักอึ้งไม่ต่างจากก้อนหินลงบนท่อนแขนของโรนัลโด้ หอบหายใจรวน มือสองข้างยกกุมหัวที่ปวดเนืองๆ “-----------ตาผม--------- มองไม่ค่อยเห็น---------” เหมือนกับมีม่านบางๆ มาบดบัง ไม่อาจมองเห็นอะไรชัดเจนได้อีกต่อไป---------

“เธอไม่ได้มีอาการป่วยอะไรใช่ไหม” โรนัลโด้ถาม

ฮิบิกิพยายามกะพริบตาปรือๆ ส่ายหัวนิดๆ “ปะ----- เปล่าครับ”

ตุบ— กึก—! 

“อึก!”

แขนสองข้างเอื้อมไปบีบแขนของโรนัลโด้แน่น ฮิบิกิกัดฟันกรอด ตาหลับปี๋เพราะพยายามกลั้นเสียงร้องปรือขึ้นอย่างยากเย็น ครั้นหลุบสายตามองต่ำ ชั่ววูบ ฮิบิกิเห็นว่าส่วนแขนที่ถูกคลุมทับด้วยคลุมสีดำยาวกลับกลายเป็นแขนเปลือยเปล่าปราศ บนข้อมือของเขา มีนาฬิกาข้อมือแบบที่เป็นเข็มเดินอยู่

และ---------- สิ่งที่ทำให้ฮิบิกิตกใจมากที่สุด กลับเป็นเวลานาฬิกาบนข้อมือของตนนั้น----- ที่ชี้ชัดให้เห็นว่าอีกสามวินาทีต่อจากนี้ จะกลายเป็นเช้าวันใหม่แล้ว

เสร็จกัน!

หัวใจกระตุกวูบรุนแรง ความรู้สึกในตอนนี้คงไม่ต่างไปจากตอนที่เห็นโลกทั้งใบถล่มลงมาดังโครมคราว หูของเด็กหนุ่มดับอื้ออึง

และทันทีที่แนวเข็มสั้นและเข็มยาวของนาฬิกาในจินตนาการขยับมาทับซ้อนกัน เสียงร้องของโทรศัพท์ทุกเครื่องในญี่ปุ่นก็ดังแจ้งเตือนขึ้นมาพร้อมเพรียง พอดีที่สติของฮิบิกิจมดิ่งลงไปในความมืดมิดเพราะความเจ็บปวดที่พรากสติเขาให้จมลงไปสู่โลกรัตติกาลที่แม้แต่เสียงเรียกชื่อของโรนัลโด้หรือยุซุรุก็ยังส่งไม่ถึง เด็กหนุ่มเลยไม่ทันได้เห็นข้อความใหม่ในโทรศัพท์มือถือของตนเอง ที่เขียนเอาไว้ว่า--------------

.

...

...................

[คุณได้รับหนึ่งข้อความ]

[ขอขอบคุณทุกท่านที่ร่วมดาวน์โหลดเพลย์อิ้งเกมส์ของเรา ยินดีต้อนรับสู่โลกอันแสนวิเศษ]

[เริ่มทำการวัดระดับความสามารถของเพลย์เยอร์-------------- ทำการดาวน์โหลดมอนสเตอร์ของคุณ ------ 0%------ 13%------- 44%--------------------- 79%----------------------------92%---------------------------100%---------------อัญเชิญมอนสเตอร์ได้! ☻]

....................................................................

........................................

...................

...

.

TBC

.+..+..+..+..+..+..+..+..+.

ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก 'ใจเย็นๆ นะทุกท่าน' 0rz // อ๊อก (โดนตื้บ)

ตอนหน้าเอาตอนพิเศษคลายเครียดมาเสิร์ฟไปก่อนเนอะ [ไม่มาวันอาทิตย์ก็วันจันทร์นะฮะ]